Niezbudowane olbrzymy US Navy

 

Geneza
Pierwsze przymiarki do nowych pancerników rozpoczęły się w 1938 roku, wraz z opracowaniem założeń dla jednostki będącej wolniejszą i lepiej opancerzoną alternatywą dla okrętów typu Iowa. Miały być odpowiedzią na nowo opracowany pocisk przeciwpancerny kalibru 406 mm o masie 1224,7 kg, charakteryzujący się zwiększonymi parametrami penetracji celów opancerzonych, a także być uzbrojone w artylerię uniwersalną średniego kalibru, 152 mm L/47, która miała służyć do zwalczania celów powietrznych oraz lżejszych jednostek nieprzyjaciela (głównie dużych japońskich niszczycieli). W połowie 1939 roku, kiedy rozpoczęto planowanie wydatków na rok budżetowy FY41, Rada Główna US Navy podjęła decyzję o zamówieniu dwóch jednostek typu Iowa, natomiast nowe, wolne pancerniki miały być finansowane od roku budżetowego FY42 i zostały określone jako typ BB 65.

W tym czasie Rada Główna wydała wymagania dla tych jednostek, które charakteryzować się miały następującymi parametrami:

• wypornością standardową 45 000 ts;
• artylerią główną złożona z 12 armat;
• opancerzeniem odpornym na uderzenie pocisków o masie 1224,7 kg;
• prędkością maksymalną co najmniej 27 w.

Dział Studiów Projektowych pierwsze warianty przedstawił w lipcu 1939 roku, wykorzystano w nich elementy założeń z 1938 roku oraz planów pancerników typów South Dakota oraz Iowa. Oznaczone jako BB 65A do J przedstawiały kadłub o długości 243,8 m, szerokości 32,9 m i zanurzeniu 11 m. Układ napędowy, zapożyczony z typu South Dakota, miał moc 130 000 KM i „na papierze” pozwalał na osiągnięcie prędkości około 27 w. Strefa nietykalności (immuny zone, w projektach BB 65A – I) miała zapewnić ochronę przed pociskami o masie 1020,5 kg wystrzelonymi z odległości od 16 459 do 27 432 m, natomiast w BB 65J od 18 288 do 27 432 m. W większości przypadków (poza BB 65J z 12 armatami kal. 356 mm) uzbrojenie tworzyło 9 do 12 armat kal. 406 mm Mk 7 z lufą o długości 50 kalibrów. Przy opisywaniu propozycji uzbrojenia należy zwrócić uwagę na to, że artyleria średnia składała się z 12 do 20 armat kalibrów 127 lub 152 mm. Komandor Alan Chantry, szef Działu Studiów Projektowych, starał się zainteresować członków Rady możliwością instalacji wież czterolufowych. Ich zastosowanie, przy ograniczeniu liczby do trzech, pozwoliłaby zaoszczędzić 800 ts na masie uzbrojenia oraz dalszych 800 ts na opancerzeniu (projekt BB 65C). Mając na uwadze potencjał tego rozwiązania opracowano jego wariant – projekt BB 65C-2, który miał być odpowiedzią na założenia wydane przez Radę. Osiągnięcie strefy nietykalności pancerników typu Iowa (osłona przed pociskiem o masie 1020,5 kg wystrzelonym z dystansu od 16 459 do 27 432 m) wymagało zastosowania pancerza o grubościach: pas burtowy – 416,5 mm; pokład pancerny – 171,45 mm; barbety – 535,9 mm, a wyporność standardową takiej jednostki szacowano na 55 000 ts. Problemem konstruktorów była masa jednostkowa wieży czterolufowej, która dochodziła do 2064 ts w porównaniu z 1622 ts wież trzylufowych instalowanych na Iowach. Poza samą wagą innym istotnym problemem był pobór mocy elektrycznej, który w porównaniu z jednostkami typu South Dakota, wzrósł z 7000 do 10 000 kW. Obliczenia Biura Mechanicznego wykazały, że dodatkowe generatory spowodowałyby przedłużenie kadłuba o 4,87 m i wzrost masy o 400 ts.