Niszczyciele min projektu 258 Kormoran II

Paweł Janowski

Niszczyciele min

projektu 258 Kormoran II

25 kwietnia br. odbyła się uroczystość inauguracji palenia blach dla prototypowego niszczyciela min projektu 258 Kormoran II (patrz NTW 5/2014). Okręt buduje konsorcjum, w którego skład wchodzą: Remontowa Shipbuilding w Gdańsku, Ośrodek Badawczo- -Rozwojowy Centrum Techniki Morskiej w Gdyni i Stocznia Marynarki Wojennej w Gdyni. Budowa odbywa się w Gdańsku, na terenie stoczni należącej do Grupy Kapitałowej Remontowa Holding. Podlegające jej biuro projektowe Remontowa Marine Design&Consulting w Gdańsku jest odpowiedzialne za wykonanie projektu technicznego i roboczego tej jednostki.

Po zbudowaniu sił trałowych Marynarki Wojennej na bazie dwóch serii okrętów projektów 254K/254M i 206F w latach 60. i 70. XX wieku przyszedł czas na trałowce redowe projektu 207 Indyk, które weszły do linii w latach 1982–1993. Następnym posunięciem miało być opracowanie w kraju niszczyciela min projektu 255 Lodówka. Prace były zaawansowane, niemniej przed rozwiązaniem Układu Warszawskiego nie udało się ich ukończyć. Przeszkodził m.in. ówczesny kryzys gospodarczy. W związku z postępującym starzeniem się stalowych trałowców bazowych i naturalnymi ograniczeniami trałowców redowych z tworzyw sztucznych (tymczasem przeklasyfikowanych na bazowe), przystąpiono do opracowywania nowego projektu trałowców bazowych. Otrzymał on numer 256 i słynny już dziś kryptonim Kormoran. Również i on nie doczekał realizacji. W następnych latach, pod tym samym kryptonimem, rozwijany był niszczyciel min, który otrzymał kolejny numer projektu 257. Po wielu latach prac przygotowawczych, studyjnych i wykonaniu projektu koncepcyjnego oraz projektu wstępnego (w latach 1999–2002), program ten zamknięto i ogłoszono wymagania na nowy projekt. Zachowano dla niego kryptonim Kormoran z liczbą porządkową II, a dla odróżnienia od wcześniejszych dokumentów otrzymał on kolejny numer – 258.

Nowy Kormoran
Program rozpoczął się w 2009 r. od opracowania założeń do projektowania. Przygotowało je konsorcjum: Centrum Techniki Okrętowej w Gdańsku, CTM i SMW. Następnym etapem było zaproszenie do negocjacji przez Inspektorat Uzbrojenia w celu wyłonienia wykonawcy pracy rozwojowej, czyli budowy prototypu. Zwycięskie okazało się konsorcjum pod przewodnictwem Remontowej Shipbuilding. Umowę podpisano uroczyście w Porcie Wojennym w Gdyni 23 września 2013 r.

Kormoran II będzie przeznaczony do poszukiwania i zwalczania min morskich w rejonie Morza Bałtyckiego i Północnego. Kadłub jednostki powstaje ze stali amagnetycznej i będzie podzielony ośmioma grodziami na dziewięć przedziałów wodoszczelnych. Od pokładu głównego burty płynnie przechodzą w nadbudówkę, która zajmuje około połowy długości okrętu. Na dziobie i rufie pokład główny osłaniany jest częściowo pełnym nadburciem, konstrukcyjnie połączonym z kadłubem. W rejonie samego dziobu nadburcie staje się coraz niższe. Pokład główny nie będzie ciągły – w połowie długości okrętu otrzyma załamanie. W ten sposób rufę zajmie siłownia, a na dziobie będą dwa pokłady (nie licząc pierwszego przedziału wodoszczelnego) – w związku z tym w dziobowej części kadłuba znajdzie się dodatkowy międzypokład. Również nadbudówka nie będzie miała konstrukcji ciągłej. Rufowa część nadbudówki składać się będzie z jednego pokładu, a dziobowa z dwóch. Górną kondygnację nadbudówki, na pokładzie nawigacyjnym, zajmie m.in. sterówka. Na pokładzie namiarowym nadbudówki przewidziano maszt, który ma mieć konstrukcję pełną. Również pokłady nadbudówki zamiast relingów otrzymają nadburcia. Kadłub i nadbudówkę zaprojektowano z zamiarem zmniejsze nia skutecznej powierzchni odbicia radiolokacyjnego. Wewnątrz znajdują się wszystkie pomieszczenia mieszkalne, służbowe i bojowe. Kadłub będzie miał 58,50 m długości maksymalnej, 55,58 m długości między pionami, 10,30 m szerokości maksymalnej i 9,75 m na wodnicy. Wysokość do pokładu głównego (w części rufowej) wyniesie 4,70 m, a wysokość do międzypokładu (w części dziobowej) 3,70 m. Wyporność standardowa okrętu to około 850 t.

Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 6/2014