Nocny atak na U-booty
Mariusz Konarski
Nocny atak na U-booty
Niemcy od początku II wojny światowej zdawali sobie sprawę, że odcięcie dostaw surowców i zaopatrzenia dla Wielkiej Brytanii zmusi ją do kapitulacji. Główny ciężar tego zadania przypadł niemieckim okrętom podwodnym – U-bootom. Punkt zwrotny w Bitwie o Atlantyk nastąpił w maju 1943 r. Wówczas to Alianci wprowadzili do walki dodatkowe siły nawodne i powietrzne wyposażone m.in. w rozbudowane środki poszukiwawczo- -celownicze (urządzenia hydrolokacyjne i stacje radiolokacyjne), co pozbawiło okręty podwodne zaskoczenia.
Ciężkie straty zadane U-bootom zmusiły Dowództwo Okrętów Podwodnych Kriegsmarine do zmiany taktyki. W pierwszej kolejności zwiększono uzbrojenie przeciwlotnicze okrętów podwodnych o m.in. poczwórne działko kal. 20 mm oraz pojedyncze działko kal. 37 mm. Natomiast wyjście z baz realizowano w grupach po kilka okrętów podwodnych, podobnie wynurzanie się w celu ładowania akumulatorów (zwykle nocą). Wśród brytyjskich dywizjonów walczących w ramach Coastal Command z U-bootami działał od maja 1942 r. polski 304. Dywizjon „Ziemi Śląskiej”. Na przełomie lat 1943–44 jednostka była wyposażona w Wellingtony Mk XIV, dwusilnikowe samoloty dalekiego zasięgu przeznaczone do poszukiwania i zwalczania okrętów podwodnych. Do spotkania z dwoma U-bootami doszło w nocy z 4/5 maja 1944 r. Na patrolowanie Zatoki Biskajskiej wystartowały między godziną 19.50 a 20.40 cztery Wellingtony Mk XIV z biało-czerwonymi szachownicami pod kabiną pilota. Lot przebiegał przy pełnym zachmurzeniu nieba w niskim stratusie, przy silnym porywistym, północnym wietrze. Na trasie załogi F/O Lesława Międzybrodzkiego (Sgt Franciszek Czekalski – II pilot, F/O Wojciech Przybylski – nawigator, Sgt Zygmunt Pryliński – radiotelegrafista oraz strzelcy pokładowi Sgt Bolesław Jankowski i Sgt Kazimierz Lewandowski) na samolocie „2N” (HF330) otrzymano kontakt radarowy w odległości 21 mil, w pozycji 46.24N, 07.14W.
Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 10/2008