Od Sea Killera do Marte Mk 2

Michał Gajzler

Od Sea Killera do Marte Mk 2

Historia pocisku Sea Killer rozpoczęła się w 1963 r., kiedy to w firmie Contraves Italiana SpA rozpoczęto prace nad przeciwokrętową rakietą klasy „woda-woda”. Program badawczy był samodzielnym przedsięwzięciem producenta, a włoska firma upatrywała w nowej broni szansę na odniesienie znacznego sukcesu komercyjnego w nowym, bardzo obiecującym i modnym, segmencie rynku. Jak pokazała przyszłość, nie było to tak oczywiste. Pierwszy efekt prac zaprezentowano w 1966 r., był nim kierowany pocisk przeciwokrętowy oznaczony Nettuno. Dalszy rozwój i marketing rakiety przekazano, powołanemu w rok później, konsorcjum Sistel SpA (Sistemi Elettronici), utworzonemu przez firmy: Montecatini Edison – 35% udziałów, Fiat, Contraves Italiana, Finmeccanica – po 20% oraz Snia Viscoza - 5%, które stało się podmiotem, odpowiedzialnym za opracowanie rozwojowego wariantu Nettuno o większym zasięgu oraz dedykowanego dla niego systemu kierowania ogniem Sea Hunter 4. Prace nad zmodyfikowanym pociskiem, znanym początkowo jako Volcano, rozpoczęto jeszcze w 1965 r., a jego prototyp powstał w 1969 r. W tym samym czasie rakiety zostały przemianowane odpowiednio na Sea Killer Mk 1 oraz Mk 2. O ile kariera jednostopniowej wersji Mk 1 o zasięgu 10 km nie trwała długo, bowiem pociski trafiły tylko na jeden z włoskich patrolowców typu Freccia – Saetta, który otrzymał pojedynczą wyrzutnię dla pięciu rakiet, umieszczoną na rufie za nadbudówką, to jej wariant rozwojowy miał przed sobą bardziej interesującą przyszłość.

Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 8/2009