Ohio Replacement Program

MICHAŁ GAJZLER

W pierwszych dniach bieżącego roku amerykańskie Naval Sea Systems Command poinformowało oficjalnie o uzyskaniu formalnego zezwolenia ze strony Departamentu Obrony na wystosowanie zapytania ofertowego w sprawie następców atomowych okrętów podwodnych nosicieli pocisków balistycznych typu Ohio (SSBN-726).

Wspomniany dokument miał zostać przekazany wykonawcy, General Dynamics Electric Boat, jeszcze w pierwszej połowie stycznia. Równocześnie poinformowano, że zgodnie z realizowanym obecnie harmonogramem prac, podpisania kontraktu z wykonawcą można spodziewać się jeszcze w bieżącym roku, najprawdopodobniej jesienią. Tym samym poczyniono kolejny krok na drodze do pozyskania następców okrętów podwodnych typu Ohio. To zaś staje się dobrym pretekstem do przypomnienia historii kluczowego obecnie programu US Navy.

ZNACZENIE I POPRZEDNICY

Założenia programu Ohio Replacement Program (ORP), znanego również jako SSBN(X), mówią o wprowadzeniu do służby 12 nowych atomowych okrętów podwodnych, nosicieli pocisków balistycznych, które zastąpią 14 wycofywanych okrętów podwodnych typu SSBN-726 (bez uwzględnienia czterech jednostek tego typu przebudowanych na nosiciele pocisków manewrujących - SSGN). Seria 18 jednostek tego typu weszła do służby w latach 1981–1997, przy czym same okręty zamawiano w latach budżetowych 1974–1991. Wszystkie jednostki typu Ohio powstały w należących do General Dynamics’ Electric Boat Division stoczniach w Groton oraz w Quonset Point. Przy czym w tej ostatniej powstawały sekcje kadłubów scalane następnie w Groton. Wyposażone w pociski balistyczne Trident okręty miały pozostać w służbie przez 30 lat. Ostatecznie jednak ich okres eksploatacji został wydłużony do 42 lat, z uwzględnieniem czteroletniej przerwy przeznaczonej na wymianę paliwa w reaktorze oraz inne prace remontowe i modernizacyjne.

W chwili wejścia do służby każdy z okrętów typu SSBN-726 mógł przenosić do 24 międzykontynentalnych pocisków balistycznych. Pierwsze osiem jednostek uzbrojono w pociski typu Trident I C4, zaś pozostałe już w nowsze i dysponujące większymi możliwościami pociski Trident II D5. W związku z dokonanym przez amerykańską administrację w pierwszej połowie lat 90. ubiegłego wieku przeglądem potencjału nuklearnego, rekomendowano ograniczenie liczby okrętów typu Ohio do 14 jednostek. W czasie planowych remontów i wymiany paliwa pierwsze cztery okręty miały zostać przebudowane na nosiciele pocisków manewrujących. Kolejne cztery jednostki (od SSBN-730 do SSBN-733) w czasie remontów miały otrzymać natomiast nowe pociski Trident II D5.

Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 2/2016