„Operation Carpetbagger” cz. II

 

 

Na konieczność utworzenia na terenie Anglii tego typu własnej placówki zwracała uwagę wiadomość wysłana w czerwcu 1943 r. przez płk. Charlesa Anderblue, szefa OSS SO w Londynie, do dowództwa OSS w Waszyngtonie. Z kolei w sierpniu 1943 r. OSS w Waszyngtonie poleciło SO w Londynie przygotowanie zaopatrzenia dla 100 agentów, 35 zespołów biorących udział w operacji Jedburgh oraz 100 000 członków ruchu oporu. Ponieważ ryzyko strat podczas planowanych operacji zrzutowych oceniano wysoko, SO uznało za niezbędne zwiększenie swoich dotychczasowych zapasów. Oznaczało to zgromadzenie i składowanie w odpowiednim miejscu 71 400 noży, prawie 104 000 lekkich karabinów maszynowych, 24 000 karabinów, 104 000 pistoletów, 793000 granatów, ponad 300 ton substancji wybuchowych oraz prawie 18 milionów sztuk amunicji i 38 000 spadochronów. Wszystko to zmuszało OSS do tego, aby idea utworzenia bazy stała się jak najszybciej faktem. Początkowo rozważano różne lokalizacje bazy, jednak odpowiedzialny za kwestie transportu w SOE Brigadier General E. E. Mockler zasugerował, iż niezbędne byłoby, aby zaplecze OSS i SO powstało w sąsiedztwie dotychczasowej stacji pakowania SOE (Station 61) znajdującej się w St. Neots. Zakładał on, że w ten prosty sposób obydwie organizacje będą mogły korzystać z tego samego źródła zaopatrzenia. Właściwe miejsce znaleziono w położonym 130 kilometrów na północ od Londynu oraz 30 kilometrów od wymienianej wcześniej Station 61 szesnastowiecznym majątku Holmewood, znajdującym się w pobliżu wioski Holme w Derbyshire. Przystosowywanie wybranego terenu do potrzeb powstającej bazy rozpoczęte w styczniu 1944 r. zajęło dwa miesiące. Po zakończeniu prac „Strefa H” stała się największą bazą SO na terenie Europy. Do niej właśnie przeniesiono mającą dotychczas swoją siedzibę w Londynie sekcję Operacji Lotniczych SO. Załogę „Strefy H” stanowiło 18 oficerów oraz 326 szeregowców. Utworzona baza była obiektem silnie strzeżonym. Dla ochrony przed potencjalnym zagrożeniem została otoczona wysokim płotem zwieńczonym drutem kolczastym, wybudowano także trzy strzegące bram strażnice. W nocy wokół płotu poruszały się patrole z psami. Na terenie bazy oficerowie zostali zakwaterowani w starym dworze, gdzie znalazło się także miejsce dla kasyna, administracji oraz pomieszczeń przeznaczonych do wypoczynku. Czasami we dworze, odizolowani od pozostałych, umieszczani byli również agenci oczekujący na przerzut do Europy. Pozostałe zabudowania, murowane lub wykonane z blachy, wykorzystywano jako pomieszczenia magazynowe. Były to dodatkowo zabezpieczone magazyny na amunicję oraz materiały wybuchowe, będące prefabrykatami z blachy falistej baraki Nissena, wykorzystywane jako składy kontenerów oraz cztery większe od nich baraki Romneya, w których ulokowano pakowalnie. Podczas gdy brytyjska baza SOE w St. Neots mogła pomieścić 300 ton rozmaitych materiałów, OSS w swojej „Strefie H” mogło składować 200 ton materiałów więcej. Zgromadzone zaopatrzenie pakowano w specjalnie opracowane kontenery wykorzystywane także wcześniej przez Anglików. Kiedy w kwietniu 1940 r. premier Wielkiej Brytanii, Winston Churchill, polecił tworzenie jednostek powietrznodesantowych (oddziałów spadochronowych oraz szybowcowych), stało się konieczne powołanie odpowiedniej jednostki szkoleniowej. W czerwcu tego samego roku baza RAF w Ringway koło Manchesteru stała się miejscem stacjonowania No.1 Parachute Training School, nazywanej The Central Landing Establishment (Centralna Placówka Desantowa). W szkole tej w kolejnych latach przeszkolono około 60 000 alianckich spadochroniarzy oraz opracowano wiele elementów używanego przez nich wyposażenia.