Okręt podwodny Gymnote

 

Prace nad projektem pierwszego francuskiego okrętu podwodnego o napędzie atomowym rozpoczęły się w roku 1954. 2 lipca 1955 roku w Arsenal de Cherbourg, położono stępkę pod jednostkę torpedową o numerze budowy Q 244, której głównym konstruktorem był inż. André Gempp. Nieoczekiwanie jednak dużym problemem stało się stworzenie dla niej układu napędowego. W tym czasie Francja nie była jeszcze zdolna do produkcji wzbogaconego uranu. Próbowano temu zaradzić poprzez próbę budowy reaktora jądrowego wykorzystującego naturalny, niewzbogacony uran oraz ciężką wodę jako moderator i chłodziwo. Okazało się jednak, że jest to jedynie możliwość teoretyczna. Reaktor taki byłby zbyt duży i za ciężki do zainstalowania na okręcie podwodnym. W związku z tym budowa jednostki została wstrzymana w roku 1958 bądź 1959. Próby nabycia reaktora okrętowego, czy jedynie wzbogaconego uranu w Stanach Zjednoczonych nie powiodły się w wyniku nie najlepszych relacji między tymi dwoma państwami. Spowodowało to anulowanie całego projektu w 1959 roku. Chłodne stosunki między Francją a Stanami Zjednoczonymi, zaostrzyły się jeszcze bardziej na początku lat 60. w związku ze zmianą doktryny wojskowej NATO ze „zmasowanego odwetu” na „elastyczne reagowanie”, czego konsekwencją było wystąpienie Francji w 1966 roku ze struktur wojskowych Sojuszu oraz jej dążenie do utrzymania się w gronie światowych mocarstw. Legło to u podstaw podjęcia przez Paryż kroków mających zapewnić mu niezależność w sferze militarnej. Najjaskrawszym przejawem tych działań było przystąpienie Francji do tworzenia Force de Frappe, czyli  własnych sił odstraszania jądrowego (dosł. sił uderzeniowych), w tym również budowy okrętów podwodnych o napędzie atomowym z rakietami balistycznymi Sous-marin Nucléaire Lanceur d’Engins (SNLE). Aby tego dokonać Francuzi musieli pokonać wiele barier technicznych i technologicznych, z których najpoważniejszymi były: opracowanie odpowiedniego dla okrętu podwodnego reaktora atomowego oraz rakiet balistycznych z głowicami jądrowymi.

 

Pełna wersja artykułu w magazynie MSiO 7/2010