Obrona przeciwlotnicza na salonie MAKS 2009 cz. I

Miroslav Gyűrösi

Obrona przeciwlotnicza

na salonie MAKS 2009 cz. I

Tradycyjnie już sprzęt obrony przeciwlotniczej i przeciwrakietowej był licznie prezentowany także na tegorocznym MAKS-ie. Zadania stawiane przed nim są niezwykle szerokie i obejmują: zbieranie wszelkich niezbędnych informacji o sytuacji w przestrzeni powietrznej i kosmosie, ich szybką i efektywną analizę, a także środki walki zdolne, przy użyciu wspomnianych informacji, skutecznie eliminować coraz szersze spektrum środków napadu powietrznego. Ilość eksponatów z tej dziedziny, ich rodzaje i typy, w przypadku każdego z dotychczasowych salonów MAKS były wypadkową aktualnej sytuacji politycznej oraz marketingowej. Żadna wystawa nie jest powtarzana w takim samym kształcie, także zakres prezentowanych wyrobów jest zawsze inny. Nie inaczej było i latem bieżącego roku. Na pierwszy rzut oka mogło wydawać się, że na MAKS 2009 zaprezentowano mniej „żywego” sprzętu OPL, tak jeśli chodzi o sprzęt radiolokacyjny, jak i środki ogniowe. Z drugiej strony faktem jest, że nowości było całkiem sporo, choć dotyczyły one pierwszych prezentacji kolejnych etapów rozwoju znanego już wcześniej sprzętu lub rozwiązań modernizacyjnych.

Środki wykrywania celów
Pomimo tego, że na wystawie statycznej sprzętu OPL na płycie lotniska FGUP LII im. M.M. Gromowa było widać wyraźnie mniej anten, niż podczas poprzednich edycji salonu, także w kategorii sprzętu radiolokacyjnego pokazano kilka bardzo ciekawych systemów. Z pewnością zaliczał się do nich lekki radar ostrzegawczy 1Ł122-2E, zamontowany na nośniku gąsienicowym MT-LBu. Stację prezentowało Federalne Centrum Badawczo-Produkcyjne NNIIRT (Fiedieralnyj nauczno-proizwodstwiennyj cientr Nauczno-issliedowatielskij institut radiotiechniki) z Niżnego Nowgorodu, a jej konstrukcja wywodzi się z radaru 1Ł122E (obecnie oznaczanego 1Ł122-1E), który został po raz pierwszy zaprezentowany przed dwoma laty. OAO FNPC NNIIRT, podobnie jak większość rosyjskich firm o tym profilu działalności, jest częścią koncernu OPL Ałmaz-Antiej. Radar 1Ł122-2E jest przeznaczony do wykrywania celów powietrznych (samolotów, śmigłowców, pocisków manewrujących, aparatów bezzałogowych), określania ich koordynat oraz śledzenia, identyfikowania przynależności państwowej oraz przekazywania w trybie automatycznym informacji o sytuacji powietrznej. Stację (podobnie jak inne radary tej samej rodziny) cechuje możliwość de facto automatycznej pracy, przy bardzo niewielkim udziale i obciążeniu obsługi, a przy tym jej charakterystyki (niewielka moc nadajników) umożliwiają długotrwałe przebywanie ludzi w bezpośrednim sąsiedztwie pracującego urządzenia, bez zagrożenia doznania uszczerbku na zdrowiu. Konstrukcyjnie radar składa się z zespołu antenowo-aparaturowego (jednostka antenowa, mechanizmy jej składania i obracania, kontener z zespołami nadawczymi i odbiorczymi oraz aparatura identyfikacji „swój-obcy”), stanowiska technicznego (aparatura obróbki informacji, system sterowania urządzeniem i zobrazowania informacji, radiostacja R-168-0.1UM1 i odbiornik systemu nawigacji satelitarnej) oraz autonomicznego agregatu zasilającego. Radary rodziny 1Ł122 pracują w paśmie L (40–60 GHz), a więc w paśmie decymetrowym. Stacja 1Ł122-2E zapewnia prowadzenie obserwacji okrężnej, a w elewacji sektor obserwacji zamyka się w przedziale 0°÷ +60°. Zasięg sięga 80 km, pułap 20 km, a prędkość śledzonych celów może wynosić maksymalnie 700 m/s. Radar jest zdolny do określania położenia celu o skutecznej powierzchni odbicia 1 m2 z dokładnością 100 m, jeśli chodzi o odległość oraz 1° w przypadku kąta elewacji. Odporność na odbicia od obiektów naziemnych określono na poziomie 55 dB, na zakłócenia aktywne 18 dB, zaś pasywne – 40 dB. Czas odświeżania informacji radiolokacyjnej wynosić może 10 lub 4 sekundy (prędkość obrotowa anteny odpowiednio 6 lub 15 obr./min.). Stacja zasilana jest prądem stałym o napięciu 22–30V, a zużycie energii to maksymalnie 5 kW. Masa urządzeń – bez nośnika – wynosi 900 kg. Płaska antena ma wymiary 1900×1800 mm, zaś blok antenowy jest składany do transportu ku dołowi.

Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 10/2009