Otto Kittel nad Kurlandią

Andrew Arthy
Przekład i współpraca Szymon Tetera

Otto Kittel pochodził z Sudetów, przychodząc na świat 21 lutego 1917 roku w małej wiosce Kronsdorf (obecnie Krasov, Republika Czeska) w powiecie Jägerndorf (współczesny Krnov). Jego marzeniem z dzieciństwa była kariera kierowcy samochodu wyścigowego, przed wstąpieniem do Luftwaffe rozpoczął więc naukę zawodu mechanika. Po ukończeniu szkolenia pilota myśliwskiego, w lutym 1941 roku został przydzielony do I Gruppe (dywizjonu) pułku Jagdgeschwader 54 Grünherz. Już 31 maja 1941 roku podczas lotu szkoleniowego musiał opuścić swojego Bf 109 ze spadochronem. Wkrótce potem, w ramach przygotowań do niemieckiego ataku na Związek Radziecki, jego jednostka została przebazowana do Prus Wschodnich. Między 22 czerwca 1941 roku a końcem roku stopniowo zdobywał doświadczenie jako skrzydłowy. Zanim wyjechał na urlop zimowy odniósł 12 zwycięstw powietrznych. Rok później jego wynik wzrósł do 21 zestrzeleń. W międzyczasie latem 1942 roku ożenił się z Edith.

Punktem zwrotnym w karierze Otto Kittela była zima przełomu 1942 i 1943 roku, kiedy I Gruppe JG 54 została przezbrojona w dysponujące mocniejszym silnikiem gwiazdowym Focke-Wulfy Fw 190, a on sam objął pozycję Schwarmführera (dowódcy klucza). Te dwa wydarzenia dały mu większą niezależność i znacznie większe możliwości odnoszenia kolejnych zwycięstw powietrznych. Nie obyło się jednak przy tym bez dramatycznego wydarzenia, jakim było lądowania 15 marca 1943 roku za sowieckimi liniami w rezultacie uszkodzeń od ognia myśliwców Airacobra. Kittelowi dopisało jednak szczęście i po kilku dniach wędrówki w śniegu dotarł do własnych linii. Podczas bitwy pod Kurskiem latem 1943 roku odniósł 25 zwycięstw w samym lipcu, a 14 września świętował setne zestrzelenie. Za swoje osiągnięcia 26 października został odznaczony Krzyżem Rycerskim Krzyża Żelaznego. Do 5 listopada podniósł stan swojego konta do 123 zestrzeleń. W tym miesiącu został przeniesiony do Jagdgruppe Ost, aby służyć jako instruktor. Ciężkie straty poniesione przez pułk JG 54 podczas zimy przełomu 1943 i 1944 roku spowodowały jednak, że wkrótce powrócił na front wschodni. W lutym 1944 roku objął dowództwo 3. Staffel, a 5 maja za odniesienie 151 zwycięstw powietrznych Hitler odznaczył go prestiżowymi Liśćmi Dębowymi. Pasmo jego sukcesów trwało po rozpoczęciu 22 czerwca 1944 roku radzieckiej ofensywy letniej. Od 28 czerwca do końca lipca wpisał na swoje konto 31 kolejnych zwycięstw powietrznych, zwiększając je do 189 zestrzeleń.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 3/2020