Pistolet P-83 - test

Wojciech Weiler

Pistolet P-83

W drugiej połowie lat 70. ubiegłego wieku, niemal równocześnie z zakończeniem produkcji pistoletu P-64, rozpoczął się program „Wanad”, mający doprowadzić do powstania nowej broni bocznej dla służb mundurowych: lepszej, celniejszej, bardziej niezawodnej oraz wytwarzanej prostszą i tańszą technologią produkcyjną. Pistolet miał strzelać radzieckim nabojem 9 mm x 18 57-N-181S, zwanym pospolicie acz niesłusznie nabojem Makarowa.

 

Nad nową bronią pracowały dwa zespoły konstruktorów, tworząc odrębne prototypy. Po badaniach do dalszych prac trafił tylko jeden z nich, który po latach dojrzewania przyjęto wreszcie do produkcji seryjnej i  został wprowadzony do wojska jako „pistolet wz.1983” (STRZAŁ 3/09). I rzeczywiście – teoretycznie spełniał wszystkie wymagania postawione mu w założeniach programu „Wanad”, ale niestety nie stanowił nowej jakości w uzbrojeniu Wojska Polskiego. Za to w dotychczasowej historii naszych pistoletów samopowtarzalnych zapisał się jako model wytwarzany najdłużej, bo przez 16 lat, aż do roku 2000 i likwidacji Zakładów Metalowych „Łucznik” SA w Radomiu.

Zasada działania
Kompaktowy pistolet samopowtarzalny działający na zasadzie wykorzystania energii odrzutu zamka swobodnego. Sprężyna powrotna owinięta na lufie. Mechanizm spustowy podwójnego działania, mechanizm uderzeniowy kurkowy. Zewnętrzny kurek przerzutowy napędzany owiniętą na żerdzi sprężyną uderzeniową, umieszczoną w chwycie broni. Iglica ze sprężyną odbojową w trzonie zamkowym. Zabezpieczenia: skrzydełkowy bezpiecznik nastawny (będący jednocześnie zwalniaczem napiętego kurka) i dźwignia zabezpieczająca kurka. Przyrządy celownicze otwarte, osadzone na zamku. Jednorzędowy magazynek pudełkowy o pojemności 8 nabojów. Pistolet stalowy, oksydowany na czarno lub chromowany, okładki chwytu z tworzywa sztucznego.