Panhard PVP

Zgodnie z założeniami uruchomionego w 2004 roku programu PVP, francuskie wojska lądowe chciały pozyskać 933 pojazdy o łącznej wartości 108 mln euro, których dostawy miały się rozpocząć w 2007 roku, a zakończyć w 2012 roku. Jednak, przyjęty w 2009 roku, pakiet kryzysowy pozwolił na zwiększenie tempa produkcji i sfinalizowanie całego kontraktu już w 2011 roku oraz na pozyskanie docelowej ilości ok. 1500 wozów do 2015 r. W związku z tym, w ubiegłym roku DGA złożyła zamówienie na kolejnych 200 Panhardów PVP. To pozwoli na zastąpienie części z ponad 13 000 Peugeotów P4, zamówionych na początku lat 80. XX w. Wprowadzone do linii w 2009 roku PVP mają w pierwszej kolejności zapewnić zwiększenie mobilności i ochrony jednostek logistycznych oraz wsparcia.

Od Hotchkissa do PVP
Na początku lat 70. XX w. francuskie Ministerstwo Obrony podjęło decyzję o stopniowej wymianie posiadanej floty pojazdów terenowych używanych przez całe siły zbrojne, którą uznano za  przestarzałą  W większość tworzyły ją samochody Hotchkiss M-201, będące licencyjną wersją wojennego Willysa MB (od 1963 r. Kaiser Jeep), produkowanego we Francji w latach 1954–1969 (ponad 40 000 szt.). Następcą amerykańsko-francuskich „terenówek” została niemiecko-francuska konstrukcja – Peugeot P4, będący połączeniem podwozia Mercedesa-Benz G-Wagen (patrz NTW 1 i 2/2006) z  francuskim silnikiem – wysokoprężnym i benzynowym (z Peugeota 504) – oraz skrzynią biegów (z Peugeota 604). We Francji wykonana została także instalacja elektryczna oraz spawano i malowano nadwozie. Lukratywny kontrakt na 15 000 P4 otrzymała w 1981 r. firma Peugeot, tworząca od 1974 r. wraz Citroenem koncern PSA, do którego należała także marka Panhard (kupiona w 1965 r. przez  Citroena). Montaż odbywał się początkowo w zakładach Peugeota w Sochaux, ale w 1985 r. przeniesiono go do fabryki Panharda w Marolles-en-Hurepoix, firmy która miała wieloletnie doświadczenie w produkcji pojazdów wojskowych, głównie  opancerzonych, jak: Panhard 178, AML, EBR 75, VRC czy VBL.

Koniec zimnej wojny, a szczególnie nowe warunki konfliktów toczących się na przełomie tysiącleci, wymusiły na wielu armiach liczne zmiany, poczynając od systemu szkolenia, poprzez taktykę działań po sprzęt, w tym także pojazdy. Okazało się, że wielu zadań, do tej pory realizowanych przy pomocy nieopancerzonych samochodów osobowo- terenowych, nie da się już wykonywać w sposób bezpieczny oraz efektywny. Z drugiej strony wykorzystywanie w rolach, pełnionych wcześniej przez „terenówki”, wozów bojowych – kołowych transporterów opancerzonych czy pojazdów minoodpornych (MRAP) jest ekonomicznie i taktycznie nieuzasadnione. Stąd potrzeba dysponowania pojazdami zapewniającymi akceptowalny poziom ochrony, a jednocześnie nieodbiegającymi znacznie masą, wielkością oraz mobilnością od samochodów osobowo-terenowych. Siły Zbrojne Republiki Francuskiej potrzebowały zatem konstrukcji mającej wypełnić lukę pomiędzy Peugeotem P4 a większymi i wyspecjalizowanymi kołowymi pojazdami opancerzonymi, jak VBL, VAB czy ERC 90, która charakteryzowałaby się  satysfakcjonującym poziomem ochrony, uniwersalnością (odpowiednio obszerne nadwozie) oraz wysoką mobilnością taktyczną i strategiczną. Efektem tych potrzeb był, uruchomiony w 2004 roku, program PVP (petit véhicule protégé, mały pojazd opancerzony), w ramach którego miano pozyskać lekki samochód opancerzony, charakteryzujący się poza doskonałymi właściwościami terenowymi i możliwością transportu lotniczego (na pokładach samolotów C-130 i C-160) także łatwością integracji ze specjalistycznym wyposażeniem. Pomimo doświadczenia w produkcji kołowych pojazdów opancerzonych oraz pozycji tradycyjnego dostawcy tej kategorii wozów dla francuskiego Ministerstwa Obrony, tym razem firma Panhard musiała uznać wyższość konkurencyjnej konstrukcji. W wrześniu 2004 roku zamówienie na PVP zostało złożone w firmie Société nouvelle des automobiles Auverland (SNAA), której Auverland A4 AVL (Armoured Vehicle Light) najlepiej spełniał  wymagania wojska, co potwierdziły porównawcze testy techniczno-operacyjne prowadzone na stokach Mont Ventoux w Prealpach Prowansalskich. Pokonał on w nich m.in. Panharda PVP, bazującego na wzmocnionym (DMC 4,4 t) podwoziu Mercedesa- Benz G-Wagen z silnikiem o mocy 115 kW/150 KM.

Powstała w 1984 roku spółka Auverland specjalizowała się w produkcji samochodów terenowych, których odbiorcą była głównie Francja. Skala produkcji nie była duża i wynosiła ok. 300 pojazdów rocznie, które trafiały głównie na francuski rynek (cywilny oraz do służb mundurowych). W 2005 roku Auverland odkupił Panharda od koncernu PSA i zaczął wytwarzanie swoich konstrukcji, w tym PVP z logo Panharda. I tak po raz kolejny marka Panhard zmieniła właściciela, a przed zapomnieniem uratowała ją renoma oraz bardzo dobra rozpoznawalność na światowych rynkach. Od stycznia 2006 roku nowa firma  działa pod nazwą Panhard General Defense i prowadzi produkcję w dwóch lokalizacjach: w Marolles-en-Hurepoix (siedziba Panharda) i w Saint-Germain Laval (siedziba Auverlanda). Decyzją Sztabu Generalnego Wojsk Lądowych Sił Zbrojnych Republiki Francuskiej (EMAT, État-major de l’armée de terre) Auverland A4AVL/Panhard PVP został przyjęty do uzbrojenia w listopadzie 2007 roku, a wdrażany jest do służby operacyjnej od sierpnia 2009 roku. rynkach.