Plica obroni polskie lotniska

Paweł Dobrzyński

Plica obroni polskie lotniska

Na ogół największe straty można zadać atakując bazę lotniczą w okresie przygotowania do działań i operacji powietrznych. Okres ten wiąże się zawsze ze zwiększoną intensywnością ruchu powietrznego wokół bazy, a dodatkowym utrudnieniem dla obrony przeciwlotniczej może być konieczność osłaniania sił i środków różnych państw, działających w ramach koalicji. W warunkach realnych działań bojowych pojawić się mogą dodatkowo elementy niepewności i łamania procedur, co znacznie utrudnia zadanie jednostkom odpowiedzialnym za osłonę bazy lotniczej, dla których priorytetem jest zapewnienie bezpieczeństwa własnemu, cywilnemu i wojskowemu, ruchowi lotniczemu. Podczas planowania osłony bazy lotniczej analizie poddawane są takie konflikty zbrojne, w których lotnictwo jest używane na masową skalę, ale równie istotne mogą być wnioski płynące z pojedynczych incydentów, związanych z wykorzystywaniem szerokiego spektrum środków napadu powietrznego, takich jak: pociski manewrujące, bomby i zasobniki szybujące, śmigłowce i środki bezzałogowe. Ostatnie lata pokazują, że zmiany w składzie atakujących grup lotniczych i taktyce działania lotnictwa, a zwłaszcza masowe wprowadzanie BAL, znacznie rozszerza wachlarz możliwości strony atakującej. Dodatkowym utrudnieniem jest to, że do skutecznego odparcia ataku na bazę lotniczą niezbędna jest wiedza nie tylko o miejscu, ale także o czasie ataku. Zmusza to obrońców bazy do utrzymywania gotowości bojowej i pełnej koncentracji przez cały czas trwania konfliktu – może to trwać wiele dni, a nawet miesięcy. Dlatego najważniejszym wymogiem jest zdolność do prowadzenia działań niezależnie od pory dnia i roku oraz warunków atmosferycznych – czas rozwijania systemu i jego mobilność są w tym przypadku parametrami drugorzędnymi. Kolejnym wymogiem dla systemu osłony bazy lotniczej jest konieczność zapobiegania dokładnemu rozpoznaniu przez przeciwnika położenia i znaczenia poszczególnych elementów infrastruktury lotniska. Potwierdzają się przewidywania analityków, że w tej roli kluczowe znaczenie odgrywać będą środki bezzałogowe. Użycie BAL do wyszukiwaniu i identyfikacji celów dla lotnictwa uderzeniowego będzie realizowane na bardzo małych wysokościach, w tzw. strefie przyziemia. Rozpoznawanie z większych wysokości nie daje możliwości rozróżnienia elementów obrony od ich coraz doskonalszych imitatorów. Zwalczanie BAL wykonujących misje rozpoznawcze zmusza obronę przeciwlotniczą bazy lotniczej do ujawniania szczegółów systemu obrony, położenia stanowisk dowodzenia i częstotliwości pracy radiolokacyjnych środków wykrywania celów i urządzeń walki radioelektronicznej, a oprócz tego samo w sobie może być problematyczne – nowoczesne pociski kierowane przeciwlotniczych zestawów rakietowych są na ogół droższe lub porównywalne cenowo ze środkami bezzałogowymi (w przyszłości ta tendencja będzie się pogłębiać), dlatego ich niszczenie musi uwzględniać nie tylko aspekty taktyczne, ale także ekonomiczne. Powyższe uwarunkowania wykazują, że skuteczna osłona bazy lotniczej jest możliwa tylko wtedy, gdy w dyspozycji jej obrońców znajdują się zarówno środki rakietowe, jak i artyleryjskie o różnorodnym charakterze i parametrach taktyczno- technicznych, zabezpieczające całą przestrzeń wokół bazy: dużego/średniego (HIMAD, High to Medium Air Defense), krótkiego (SHORAD, Short Range Air Defense) oraz bardzo krótkiego zasięgu (V-SHORAD, Very Short Range Air Defense). Idealnym środkiem OPL bazy lotniczej byłyby środki, które można w prosty i szybki sposób przetransportować w nowe miejsce dyslokacji, np. w ramach misji poza granicami kraju.

Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 2/2011