Pojedynek airsoftowych snajperek SW
Andrzej Ligocki, Konrad Owiecki
Pojedynek airsoftowych
snajperek SW
Gdy w latach 50. XX wieku w ówczesnym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich rozpisano konkurs na samopowtarzalny karabin wyborowy, nikomu się nie śniło, że za pół wieku dzieci imperialistów będą się przebierać w tieleniaszki i udawać niedoszłych „wyzwolicieli”, wywijając dalekowschodnimi replikami broni, co to „nie imieła anałogow w mirie”.
Gdy w latach 50. XX wieku w ówczesnym Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich rozpisano konkurs na samopowtarzalny karabin wyborowy, nikomu się nie śniło, że za pół wieku dzieci imperialistów będą się przebierać w tieleniaszki i udawać niedoszłych „wyzwolicieli”, wywijając dalekowschodnimi replikami broni, co to „nie imieła anałogow w mirie”.
Zwycięzcą konkursu został karabin zaprojektowany przez zespół inżyniera Jewgienija Fiodorowicza Dragunowa z Iżewska (STRZAŁ 1/05). W tamtych latach była to konstrukcja i idea wręcz przełomowa. Żadna armia świata rzeczywiście nie miała wówczas specjalnie zaprojektowanego i produkowanego seryjnie karabinu wyborowego, nie stanowiącego odmiany standardowego karabinu piechoty – nie mówiąc już o tym, żeby to był karabin samopowtarzalny. Przyjęto go do uzbrojenia wyborowego, nie stanowiącego odmiany standardowego karabinu piechoty – nie mówiąc już o tym, żeby to był karabin samopowtarzalny. Przyjęto go do uzbrojenia Armii Radzieckiej 3 lipca 1963 roku jako Izdielje 6W1 – 7,62-mm Snajpiorskaja Wintowka Dragunowa (SWD) czyli wyrób 6W1, 7,62 mm karabin wyborowy Dragunowa. Produkcję seryjną rozpoczęto jeszcze w tym samym roku. Jest to broń działająca na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie do umieszczonej nad nią komory gazowej, w której znajduje się tłok o krótkim skoku. Ruch tłoka jest przenoszony na zamek za pomocą prętowego popychacza, oddzielnego zarówno od tłoka, jak suwadła. Zamek ryglowany przez obrót, trzema ryglami. Mechanizm spustowo-uderzeniowy typu kurkowego z kurkiem wewnętrznym, umożliwia prowadzenia wyłącznie ognia pojedynczego. Broń zasilana jest z wymiennego magazynka na 10 nabojów 7,62 mm x 54R.
Zwycięzcą konkursu został karabin zaprojektowany przez zespół inżyniera Jewgienija Fiodorowicza Dragunowa z Iżewska (STRZAŁ 1/05). W tamtych latach była to konstrukcja i idea wręcz przełomowa. Żadna armia świata rzeczywiście nie miała wówczas specjalnie zaprojektowanego i produkowanego seryjnie karabinu wyborowego, nie stanowiącego odmiany standardowego karabinu piechoty – nie mówiąc już o tym, żeby to był karabin samopowtarzalny. Przyjęto go do uzbrojenia wyborowego, nie stanowiącego odmiany standardowego karabinu piechoty – nie mówiąc już o tym, żeby to był karabin samopowtarzalny. Przyjęto go do uzbrojenia Armii Radzieckiej 3 lipca 1963 roku jako Izdielje 6W1 – 7,62-mm Snajpiorskaja Wintowka Dragunowa (SWD) czyli wyrób 6W1, 7,62 mm karabin wyborowy Dragunowa. Produkcję seryjną rozpoczęto jeszcze w tym samym roku. Jest to broń działająca na zasadzie wykorzystania energii gazów prochowych odprowadzanych przez boczny otwór w lufie do umieszczonej nad nią komory gazowej, w której znajduje się tłok o krótkim skoku. Ruch tłoka jest przenoszony na zamek za pomocą prętowego popychacza, oddzielnego zarówno od tłoka, jak suwadła. Zamek ryglowany przez obrót, trzema ryglami. Mechanizm spustowo-uderzeniowy typu kurkowego z kurkiem wewnętrznym, umożliwia prowadzenia wyłącznie ognia pojedynczego. Broń zasilana jest z wymiennego magazynka na 10 nabojów 7,62 mm x 54R.
Pełna wersja artykułu w magazynie Strzał 9/2009