Pojedynek nad Loiwing

Przybywa 64. pułk
Po klęsce nad Rangunem kilku oficerów ze sztabu gen. Yamamoto chciało odwołać planowane na następne dwa dni ataki bombowe i wysłać nad lotnisko Mingaladon roje myśliwców na klasyczne wymiatanie, aby zniszczyć bazujące tam siły alianckie. W końcu gen. Sugawara odwołał planowany na następny dzień atak i ściągnął posiłki, w tym z Malajów – elitarny 64. Pułk Myśliwski pod dowództwem mjr. Tateo Kato. W południe, 24 grudnia, 25 myśliwców Ki-43-I Hayabusa tej jednostki wystartowało z Kota Bharu i przyleciało do Bangkoku, pokonując 450-milową trasę. Tam piloci uzupełnili paliwo, odpoczęli i w dzień Bożego Narodzenia byli gotowi do lotu nad Rangun. I wtedy, 25 grudnia 1941 r., doszło do pierwszego starcia „Latających Tygrysów” z 64. Pułkiem Myśliwskim. Od tego momentu, aż do maja 1942 r. trwała zażarta konfrontacja pomiędzy obu jednostkami, w której trudno wskazać zwycięzcę. W pierwszym starciu Japończycy straciły dwa Hayabusa; jeden – pilotowany przez sierż. Shigekatsu Wakayamę padł ofiarą Billa Reeda, a drugi – por. Hiroshi Okuyamy utracono w kolizji lotniczej. Ki-43 został uderzony w najsłabszy punkt konstrukcyjny, tam gdzie lewe skrzydło było mocowane do kadłuba, przez końcówkę prawego skrzydła Hawka 81A-2 pilotowanego przez Parkera Dupouya. Hayabusa spadł do Zatoki Martaban w ciasnej spirali. 3. Dywizjon AVG stracił w tej bitwie także dwa Tomahawki, a jednego z nich pilotowanego przez Eddiego Overenda zestrzelił mjr Tateo Kato. Było to jednak preludium do dalszych starć.

W styczniu i lutym 1942 r. AVG nadal broniła południowej Birmy, a 64. pułk toczył boje nad Malajami, Singapurem i Holenderskimi Indiami Wschodnimi. 9 marca 1942 r. padł Rangun, a dywizjony alianckie wycofały się do Magwe, leżące w odległości 250 mil od Rangunu. Japończycy wzmocnili posiłkami dowodzoną przez gen. Eiryo Obatę 5. Dywizję Lotniczą, stacjonującą na sześciu lotniskach w Birmie i Syjamie. Ogółem sześć pułków liczyło ok. 200 maszyn. 64. pułk dowodzony przez awansowanego do stopnia podpułkownika Tateo Kato przebazowano na lotnisko Chiang Mai w Syjamie. Jego jednostka pozostawiła swoje Hayabusa w Holenderskich Indiach Wschodnich i została przezbrojona w 18 nowych Ki-43-I uzbrojonych w jeden kaem Ho 103 Typ 1 kal. 12,7 mm i jeden kaem Typ 89 kal. 7,7 mm. Celem 5. Dywizji Lotniczej gen. Obaty było zniszczenie jednostek RAF i AVG.

Znowu w boju
21 marca 1942 r., nad Magwe pojawił się samolot rozpoznawczy Ki-46 Dinah z gen. mjr. Kenji Yamamoto na pokładzie, który omal nie przypłacił życiem swojej zuchwałej misji. W Ki-46 uległa awarii instalacja tlenowa i maszyna nurkowała przez 2000 m, zanim pilot odzyskał przytomność. Do tego czasu, główna formacja japońska złożona z 26 bombowców Ki-21-II z 98. pułku w eskorcie 14 Hayabusa z 64. pułku okrążyła Magwe, aby uderzyć na bazę aliancką z północnego zachodu. W celu przechwycenia poderwano w powietrze sześć Hurricane’ów Mk IIB/Trop z 17. Sqn RAF i pięć H-81A-2 z 3. dywizjonu AVG. Dwa Tomahawki pilotowane przez Parkera Dupouya i Kena Jernstedta wzniosły się na wysokość ok. 4000 m, zanim obaj ujrzeli bombowce z 98. pułku, nadlatujące z północnego zachodu wraz podążającymi za nimi Hayabusa. Dupouy i Jernstedt wznosili się, osiągając przewagę wysokości, a następnie zaatakowali formację pięciu Ki-21. Maszyna Jernstedta otrzymała trafienie w owiewkę. Odłamek szkła trafił go w oko, wyłączając z walki. Po trzecim ataku, na Parkera Dupouya spadło siedem Hayabusa. Amerykański pilot skręcił w stronę najbliższego Ki-43 i tworzył ogień w ataku czołowym, trafiając go w silnik. Jeden z pocisków kal. 12,7 mm wystrzelonych z japońskiego myśliwca, przebił kabinę Tomahawka poniżej wiatrochronu, raniąc Dupouya w rękę. Dupouy wspomina: Zanurkowałem do ziemi, a sześć pozostałych podążało za mną przez kilka tysięcy stóp. Widziałem, jak trafiony przeze mnie płonący myśliwiec rozbił się na drzewach 30 mil na północny zachód od Toungoo.

W trakcie dwudniowych ciężkich ataków na Magwe, Japończykom w końcu udało się zniszczyć w tej kampanii alianckie sił powietrzne w Birmie. Triumf gen. Obaty nieco przyćmił fakt, że miał przewagę w samolotach pięć do jednego. Po wojnie jeden z jego oficerów zapewniał, że w dwudniowych nalotach na Magwe, japońscy lotnicy zniszczyli 120 samolotów alianckich! Faktycznie na lotnisku w Magwe Japończykom udało się zniszczyć 20 samolotów: połowę Tomahawków AVG, połowę Hurricane’ów z 17. Sqn RAF i większość Blenheimów  z 45. Sqn RAF. Alianckie jednostki z Magwe ewakuowały się. Amerykańska Grupa Ochotnicza płk. Chennaulta do Loiwing na granicy chińsko-birmańskiej, a dywizjony RAF do Akyab i następnie do Indii. Po nalotach na Magwe Japończycy skoncentrowali się na zniszczeniu resztek jednostek  RAF-u na zachodnim wybrzeżu Birmy. 23 marca 1942 r., podczas ataku na Akyab, 64. pułk stracił jednego Hayabusa z nieustalonych przyczyn. Tymczasem brytyjscy piloci zgłosili zestrzelenie jednego myśliwca i dwóch bombowców. 

24 marca 1942 r. piloci AVG uderzyli na Chiang Mai. Amerykanie zniszczyli trzy Hayabusa i uszkodzili dziesięć dalszych (w tym cztery poważnie). Wśród strat były dwa zdobyczne Hurricane’y Mk IIB/Trop, które 64. pułk zabrał z Holenderskich Indii Wschodnich. Amerykańskim pilotom zaliczono zniszczenie 15 samolotów w Chiang Mai, nieco przeszacowując sukces. Amerykanie uderzyli w dobrym momencie. Cztery Hayabusa z 3. eskadry przygotowywały się do startu, aby zaatakować na Akyab i stanowiły dogodny cel. W tej akcji AVG straciła dwa Tomahawki pilotowane przez Jacka Newkirka i Billa McGarry’ego. William McGarry, który po trafieniu jego maszyny przez ogień plot., wyskoczył ze spadochronem, został wzięty do niewoli przez tajską policję, sprowadzony do Chiang Mai i tam przesłuchany. Japończycy potraktowali go srogo. Jednak odpowiedzi nie były zadowalające, po części z powodu bariery językowej. Nikt w Chiang Mai nie mówił zarówno po angielsku i po japońsku, tak więc jeden z miejscowych Tajów zadawał pytania po angielsku i tłumaczył odpowiedzi McGarry’ego na francuski drugiemu tłumaczowi, który z kolei przekładał je na japoński. Ta swoista wieża Babel powodowała, że nic z przesłuchania nie wyszło. Japończycy uzyskali jedynie fałszywą informację o wycofaniu się AVG w głąb Chin.

Po ataku AVG – najgorszego lania – jakie  dostał  do tej pory 64. pułk, jednostka zreorganizowała się i weszła ponownie do walki. Tak rozpoczął się długodystansowy pojedynek pomiędzy 64. pułkiem a „Latającymi Tygrysami”. Pracowici japońscy mechanicy przygotowali 11 Hayabusa, które wystartowały z Chiang Mai, eskortując do Akyab 26 bombowców Ki-21-II z 98. pułku. Podczas walki nad brytyjską bazą, piloci ppłk. Kato zgłosili zestrzelenie trzech Hurricane’ów bez strat własnych. Faktycznie 136. Sqn RAF stracił dwa Hurricane’y zestrzelone, a trzeci postrzelany rozbił się podczas przymusowego lądowania. Zginął Sgt Payne, a lekko ranny Sgt Butler powrócił do Akyab następnego dnia. Ze swej strony piloci 136. Sqn RAF meldowali o zestrzeleniu dwóch Hayabusa. 27 marca, po tym, jak japoński samolot rozpoznawczy wykrył „tajne lotnisko brytyjskie” w pobliżu Akyab, 64. pułk wysłał nad górami Arakan do ataku 18 Hayabusa. O godz. 14:20 jeden dywizjon zszedł tuż nad ziemię, aby z lotu koszącego ostrzelać lotnisko, podczas gdy inni piloci prowadzili górną osłonę, aby związać w walce dwa Hurricane’y z 136. Sqn RAF, które wystartowały. Podczas tej akcji, japońscy piloci zgłosili zestrzelenie kilku Hurricane’ów i uszkodzenie dalszych na ziemi. Faktycznie Brytyjczycy stracili jednego Hurricane’a, którego pilot Plt Off Lorne LeCraw wyskoczył ze spadochronem i ocalał; jeden samolot transportowy i siedem Hurricane’ów zniszczonych na ziemi. RAF ewakuował lotniska w Akyab, choć nadal używał go jako wysuniętej bazy dla operacji w Birmie.