Praying Mantis, czyli Modliszka

Peter Brown

Projektantem pojazdu był Ernest Edward James Tapp. W liście do School of Tank Technology, mieszczącym się przy Głównym Ośrodku Royal Armoured Corps, wyjaśniał on przyczyny, z których brała początek jego koncepcja. Podczas pierwszej wojny światowej był on oficerem w pododdziale karabinów maszynowych. Uczestniczył w natarciu, podczas którego dwanaście czołgów skierowano do przełamania silnie umocnionej pozycji, a jedenaście z nich zostało wytrąconych z walki w trakcie pokonywania płytkiej doliny. Tapp zdał sobie wtedy sprawę, że najskuteczniejsze byłyby w tym przypadku umieszczone za zasłonami karabiny maszynowe, pod warunkiem że zdołałyby podejść wystarczająco blisko. Wymagało to jednak skrytego podejścia na stanowiska ogniowe, które umożliwiałoby urządzenie podnoszące karabin maszynowy, i opuszczające go podczas ruchu.

W roku 1929 Tapp wraz z bratem założył firmę pod nazwą County Commercial Cars Ltd, która mieściła się w miejscowości Fleet w Hampshire. Zajmowała się ona produkcją na niewielką skalę zestawów zawieszenia pozwalających na przeróbkę komercyjnych dwuosiowych samochodów ciężarowych marki Ford na pojazdy trzyosiowe w celu zwiększenia ich ładowności. Jednym był samochód o napędzie 6 × 4 zwany Sussex, który w niewielkiej liczbie był używany przez RAF podczas drugiej wojny światowej. Nie podjęto jednak żadnych prac nad wozem bojowym opartym o pierwotne założenia Tappa aż do roku 1937, kiedy wybuch wojny stał się prawdopodobny. Konstruktor przedstawił pomysł generałowi Sir Ernestowi Swintonowi i usłyszał zdecydowane słowa zachęty, aby niezwłocznie przystąpić do pracy nad projektem.

W efekcie 4 sierpnia 1937 roku konstruktor złożył wniosek patentowy nr 21502/37. Patent został przyznany 6 lutego 1939 roku, na polecenie War Office utajniono go jednak i opublikowano dopiero 20 lutego 1946 roku! Został opisany jako Improvements relating to Mechanically Propelled Vehicles, czyli Usprawnienia odnoszące się do pojazdów mechanicznych, a jego zakres był bardzo szeroki, ponieważ pojazd mógł mieć podwozie gąsienicowe lub kołowe, jego załogę mógł stanowić jedna osoba lub więcej, mógł mieć charakter bojowy lub transportowy, a wspólną cechą było niskie nadwozie, które można było unosić lub obniżać.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia 5/2018