Rok Gawrona

 

 

Budowa platformy na dobrą sprawę zaczęła się w 2006 roku. Wówczas powstało pięć bloków kadłubowych, które częściowo wyposażano w mechanizmy. Od tamtej pory program jest realizowany zgodnie z harmonogramem, nie przerywany przez nieprzewidywane zdarzenia. W minionym roku nastąpił długo wyczekiwany moment stykowania, bo tak stoczniowcy nazywają operację scalania, pierwszych bloków kadłubowych. Choć oczywiście kadłub to jeszcze nie okręt, niemniej jednak widok jego jednolitej bryły napawa optymizmem. Rozpoczęcie tego procesu było możliwe dzięki zainstalowaniu wszystkich urządzeń i podzespołów wielkogabarytowych w poszczególnych blokach kadłubowych. Bez wątpienia najbardziej okazałym jest mechaniczne serce korwety – turbina gazowa. Zakończenie roku przyniosło natomiast decyzję najistotniejszą chyba z punktu widzenia losów programu. Był nią ostateczny wybór Zintegrowanego Systemu Walki (ZSW), czyli zespołu urządzeń, systemów oraz uzbrojenia przyszłego okrętu.

ZINTEGROWANY SYSTEM WALKI
7 sierpnia 2007 roku Stocznia Marynarki Wojennej S.A. (SMW) została wyznaczona przez gestora programu, czyli Ministerstwo Obrony Narodowej, do roli negocjatora w sprawie zakupu, dostawy, montażu i integracji ZSW z platformą korwety. Na tej podstawie w porozumieniu z MON i Marynarką Wojenną SMW zaprosiła zainteresowane firmy do składania ofert. Oprócz tych obejmujących pełen ZSW, pojawiły się propozycje poszczególnych tworzących go pakietów, a więc pakietu A (system dowodzenia), B1 (systemy bojowe – urządzenia), B2 (systemy bojowe – amunicja), C (systemy obserwacji technicznej), D (zintegrowany system nawigacyjny) oraz E (zintegrowany system łączności). Wiadomo, że najbardziej kompleksowe propozycje pochodziły od BAE Systems, Thalesa oraz konsorcjum Bumaru, Saaba i OBR Centrum Techniki Morskiej. Komisja przetargowa jako najlepszą wskazała ofertę konsorcjum firm Thales Nederland B.V. oraz PBP Enamor Sp. z o.o. (ta druga oferowała dostarczenie pakietów D i E). Niewątpliwie czynnikiem decydującym o wyborze było ujęcie w pakietach urządzeń i uzbrojenia już eksploatowanych przez MW, a także doświadczenie w integracji podobnych systemów, którym mógł wylegitymować się Thales. Pięcioletnia praktyka była wymogiem formalnym, który jednocześnie wyeliminował polskie przedsiębiorstwa. Wybór był uwarunkowany również wynegocjowaniem stosownej umowy kompensacyjnej z Ministerstwem Gospodarki. Wiadomo, że jednym z głównych odbiorców offsetu będzie SMW S.A., i że w jego ramach stocznia otrzyma technologie umożliwiające jej udział w remontach, serwisie, naprawach lub modernizacji uzbrojenia oraz okrętów MW RP. Mamy nadzieję, że szczegółowymi informacjami dotyczącymi ZSW będziemy mogli się podzielić w jednym z najbliższych numerów MSiO. Określenie typów sprzętu przeznaczonego dla Gawrona pozwala kontynuować budowę niektórych elementów oraz rejonów platformy, które do tej pory były wstrzymywane. Doprecyzowanie lokalizacji położenia wiązek kabli energetycznych, elektronicznych, czy też kształtu i wielkości samych urządzeń było konieczne dla uniknięcia późniejszej ingerencji w gotowe już struktury korwety. Oznacza to jednocześnie, że nie powinno być opóźnień w stosunku do podawanego już harmonogramu budowy okrętu. Cena ZSW nie jest podawana oficjalnie. Według szacunków Departamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych miał on kosztować 534,4 mln zł. Jest jednak pewne, że będzie to kwota znacząco wyższa. Wiadomo również, że nie obejmuje ona kosztów zakupu amunicji dla korwety, czyli pakietu B2, ponieważ przetarg rozstrzygnięto bez jego uwzględnienia. Ta zostanie zakupiona na podstawie oddzielnych postępowań, których łączna wartość określana jest na poziomie 250 mln zł.