Rosyjskie bombowce strategiczne – koniec stagnacji

Séan Wilson/Prime Images

Rosyjskie bombowce strategiczne

– koniec stagnacji

Niedawno Siły Powietrzne Federacji Rosyjskiej podjęły program modernizacji, który ma przywrócić flocie samolotów bombowych wymaganą wartość bojową. Niedługo rosyjskie bombowce strategiczne ponownie będą stanowiły liczącą się siłę.

Siły Powietrzne Rosji obecnie przechodzą ważną restrukturyzację. Radykalne reformy ukierunkowane na podniesienie efektywności bojowej zostały zainicjowane w 2009 r. i wciąż trwa ich realizacja. Są one rezultatem wniosków z zaangażowania Rosji w krótkotrwały konflikt zbrojny w Gruzji i Południowej Osetii w sierpniu 2008 r.

Lotnictwo Dalekiego Zasięgu jest jednym z czterech głównych rodzajów lotnictwa w ramach rosyjskich sił powietrznych. Dowództwo Lotnictwa Dalekiego Zasięgu znajdujące się w Moskwie, powstało na bazie dawnego dowództwa 37. Armii Lotniczej (lotnictwa strategicznego). Dowództwu temu są podporządkowane jednostki grupujące ciężkie samoloty bombowe Tu-95MS i Tu-160, bombowce dalekiego zasięgu Tu-22M3, samoloty rozpoznawcze dalekiego zasięgu Tu-22MR oraz tankowania powietrznego Ił-78. Stacjonują one w sześciu bazach: Biełaja-Sriednij (6953. Baza Lotnicza), Djagilewo-Riazań, Engels (6950. Baza Lotnicza), Oleniegorsk (? Baza Lotnicza), Szajkowka (? Baza Lotnicza) i Ukrainka-Seryszewo (6952. Baza Lotnicza).

Główną część floty Lotnictwa Dalekiego Zasięgu stanowią ciężkie bombowce. Wszystkie 16 bombowców Tu-160 stacjonuje w bazie Engels. W tej ostatniej znajdują się też Tu-95MS, a także w bazie Ukrainka, na Dalekim Wschodzie. Liczba pozostających w służbie ciężkich bombowców Tu-95MS wynosi 58 sztuk. Nie wiadomo jednak ile spośród Tu-95MS i Tu-160 faktycznie zachowuje pełną sprawność i gotowość bojową.

Ponadto około czterech ciężkich bombowców Tu-95MS przydzielono do Centrum Przygotowania Bojowego i Przeszkalania Personelu Latającego, znajdującego się w bazie Djagilewo-Riazań. Pojedynczy Tu-95MS należy też do Państwowego Centrum Prób w Locie w Achtubińsku, nie wiadomo jednak, czy samolot ten jest faktycznie używany, czy zakonserwowany. Dodatkowo około trzech Tu-95MS i cztery Tu-160, w większości należących do doświadczalnego biura konstrukcyjnego Tupolewa, stacjonuje na stałe na lotnisku Żukowski, w Instytucie Badań w Locie. Prawdopodobnie tylko trzy z czterech Tu-160 jest zdatnych do lotu.

Ze względu na niedostateczne dostawy paliwa oraz brak funduszy, jaki wystąpił po rozpadzie Związku Sowieckiego, częste loty na daleki zasięg, które były sprawdzianem dla zintegrowanego systemu obrony powietrznej państw NATO, zostały niemal całkowicie przerwane. Ale 17 sierpnia 2007 r. prezydent Rosji Władimir Putin zapowiedział, że Siły Powietrzne Federacji Rosyjskiej wznawiają regularne loty na daleki zasięg. Natychmiast zaobserwowano wzmożoną aktywność Lotnictwa Dalekiego Zasięgu, przy czym jeszcze tego samego dnia odnotowano łącznie około pięćdziesięciu tego typu lotów, wykonanych przez samoloty Tu-95MS i Tu-160.

Produkowano dwie odmiany Tu-95MS, oznaczone: Tu-95MS-6 (w służbie 32 egzemplarze) – mogącą przenosić sześć strategicznych pocisków manewrujących Ch-55 (Ch-55SM) w wewnętrznej komorze kadłubowej na obrotowej wyrzutni MKU-6-5 oraz Tu-95MS-16 (w użyciu 31 sztuk), zdolną do przenoszenia dodatkowych dziesięciu pocisków Ch-55 (Ch-55SM) na czterech wysięgnikach podskrzydłowych (2 x 3 i 2 x 2). W pierwszej połowie lat dziewięćdziesiątych ubiegłego wieku doświadczalne biuro konstrukcyjne Tupolewa podjęło prace ukierunkowane na dostosowanie samolotów Tu-95MS do przenoszenia strategicznych pocisków manewrujących nowej generacji o cechach utrudnionej wykrywalności (stealth) Ch-101 (konwencjonalny) i Ch-102 (jądrowy), mających zastąpić będące w eksploatacji Ch-55 (jądrowe) i Ch-555 (konwencjonalne).

Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 5/2013