Samolot bombowy dalekiego zasięgu DB-3. Część 1

Krzysztof Cieślak

Jednym z symptomów kończącego się kryzysu ekonomicznego z przełomu lat dwudziestych i trzydziestych XX wieku był rozpoczynający się wyścig zbrojeń. W ramach przygotowań do kolejnego konfliktu czołowe potęgi militarne rozwijały lotnictwo bombowe, które według ówczesnych założeń doktrynalnych miało odgrywać rolę nieporównanie większą niż podczas Wielkiej Wojny. W większości państw przyjęto koncepcję budowy licznej floty dwu- lub trzysilnikowych samolotów o stosunkowo dużym zasięgu i prędkości przy ograniczonym ładunku bombowym. Bardziej preferowano rozbudowane uzbrojenie obronne, bowiem te samoloty miały działać bez osłony lotnictwa myśliwskiego. Taka koncepcja miała także uzasadnienie ekonomiczne, bowiem maszyny dwusilnikowe były znacznie tańsze w produkcji i eksploatacji od czterosilnikowych.

W Związku Sowieckim w końcu lat dwudziestych zdecydowano się na koncepcję eksploatacji floty samolotów czterosilnikowych, co zakończyło się zbudowaniem 819 egzemplarzy TB-3. W końcu lat trzydziestych miał się rozpocząć proces wprowadzania kolejnej generacji czterosilnikowych TB-7. Jednocześnie planowano budowę gigantycznych bombowców wyposażonych nawet w 12 silników. Ostatecznie przyjęto koncepcję skopiowaną głównie z lotnictwa armii Stanów Zjednoczonych, zakładającą, że trzon lotnictwa strategicznego będą stanowiły szybkie maszyny dwusilnikowe. Zignorowano przy tym informacje o konstruowanych w USA samolotach czterosilnikowych. Rezultatem tego był w latach wojny brak możliwości atakowania przez WWS obiektów w głębi III Rzeszy. Problemu tego nie miały, upraszczając sprawę, lotnictwa zachodnich aliantów, bowiem z czasem i lotnictwo brytyjskie zdecydowało się na przyjęcie czterosilnikowych bombowców. Podobny błąd koncepcyjny popełniono w Luftwaffe, co odebrało lotnictwu niemieckiemu możliwość atakowania sowieckiego przemysłu zbrojeniowego ulokowanego daleko od frontu.

Pełna wersja artykułu w magazynie TW Historia numer specjalny 3/2021