Siły Powietrzne Nowej Zelandii
Leszek A. Wieliczko
Leżąca „na końcu świata” Nowa Zelandia jest wolna od bezpośrednich zagrożeń militarnych. Z tego powodu Nowozelandzkie Siły Powietrzne są nieliczne i od dwóch dekad nie mają w wyposażeniu samolotów bojowych. Ich główne zadania to patrolowanie mórz, przewóz ludzi i ładunków oraz poszukiwanie i ratownictwo. W najbliższych latach zostaną zrealizowane dwa duże programy modernizacyjne – ponad 50-letnie samoloty transportowe C-130H(NZ) Hercules i patrolowe morskie P-3K2 Orion zostaną zastąpione nowymi, o znacznie większych możliwościach operacyjnych.
Nowa Zelandia (ang. New Zealand, maoryski Aotearoa) to państwo wyspiarskie leżące na południowo-zachodnim Pacyfiku, na południowy wschód od Australii. Tworzą go dwie główne wyspy (Północna i Południowa) i wiele mniejszych oraz terytoria stowarzyszone (niesamodzielne): Wyspy Cooka, Niue i Tokelau w Polinezji oraz Dependencja Rossa na Antarktydzie. Nowa Zelandia jest członkiem brytyjskiej Wspólnoty Narodów (Commonwealth) i za głowę państwa uznaje brytyjskiego monarchę, którego na miejscu reprezentuje gubernator generalny. W sferze obrony i bezpieczeństwa polega na własnych siłach zbrojnych oraz sojuszu wojskowym z Australią i Stanami Zjednoczonymi w ramach Paktu Bezpieczeństwa Pacyfiku (Pacific Security Treaty), bardziej znanego jako ANZUS. Jest też sygnatariuszem wielostronnych Porozumień Obronnych Pięciu Potęg (Five Power Defence Arrangements, FPDA) z Wielką Brytanią, Australią, Malezją i Singapurem.
Królewskie Nowozelandzkie Siły Powietrzne (ang. Royal New Zealand Air Force, RNZAF; maoryski Te Tauaarangi o Aotearoa) są jednym z trzech rodzajów Nowozelandzkich Sił Obrony (New Zealand Defence Force, NZDF; Te Ope Kātua O Aotearoa) obok Wojsk Lądowych (New Zealand Army) i Marynarki Wojennej (Royal New Zealand Navy). Ich nadrzędnym zadaniem jest ochrona suwerenności terytorialnej kraju, interesów narodowych i ludności. Zadania szczegółowe obejmują obserwację i rozpoznanie, przewóz ludzi (w tym bardzo ważnych osobistości) i ładunków, poszukiwanie i ratownictwo, ewakuację medyczną oraz wsparcie Wojsk Lądowych, Sił Specjalnych, Marynarki Wojennej (w tym ostatnim przypadku w zakresie m.in. wykrywania i zwalczania okrętów podwodnych i nawodnych), służb porządkowych i innych instytucji państwowych. Według stanu na 19 lipca 2021 roku RNZAF miały 2541 osób personelu w służbie czynnej (w tym 526 kobiet) i 302 w rezerwie oraz 49 statków powietrznych (samolotów i śmigłowców).
Mimo że RNZAF są nieliczne, biorą aktywny udział w różnych misjach zagranicznych. Zazwyczaj co najmniej jeden samolot lub śmigłowiec wraz z załogą i personelem pomocniczym stacjonuje gdzieś na świecie w celu szkolenia, ćwiczeń, przewozu ludzi i ładunków, patrolowania morza lub udzielania pomocy humanitarnej: w Australii, Azji Południowo-Wschodniej (Singapur, Malezja, Timor Wschodni), Stanach Zjednoczonych, Europie lub którymś z wyspiarskich państw południowego i południowo-zachodniego Pacyfiku (Fidżi, Samoa, Papua-Nowa Gwinea). W sezonie letnim (od listopada do lutego) samoloty transportowe B757 i Hercules wykonują loty z zaopatrzeniem i personelem do stacji badawczej Scott Base na Wyspie Rossa na Antarktydzie w ramach wsparcia narodowego programu naukowo-badawczego.
Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 9/2021