Siły Powietrzne Singapuru
Leszek A. Wieliczko
Lotnictwo wojskowe Singapuru powstało w 1968 r., a siedem lat później przekształciło się w samodzielny rodzaj sił zbrojnych. Jego podstawowym zadaniem jest obrona powietrzna kraju oraz współpraca z wojskami lądowymi i marynarką wojenną, które nie mają własnego lotnictwa. Od kilkunastu lat singapurskie siły zbrojne – w tym powietrzne – przechodzą transformację, której celem jest ściślejsza integracja i lepsze przystosowanie do sprostania przyszłym wyzwaniom.
Republika Singapuru (ang.: Republic of Singapore; malaj.: Republik Singapura) to niewielkie państwo-miasto położone na wyspie Singapur (Pulau Ujong) i 62 małych wysepkach u południowego krańca Półwyspu Malajskiego. Dzięki strategicznej lokalizacji u wylotu cieśniny Malakka na Morze Południowochińskie, przy szlaku żeglugowym prowadzącym z Oceanu Indyjskiego na Daleki Wschód, Singapur stał się jednym z największych ośrodków handlowych, finansowych, gospodarczych i turystycznych Azji Południowo-Wschodniej. Singapur uzyskał niepodległość 9 sierpnia 1965 roku. Jest członkiem Brytyjskiej Wspólnoty Narodów (Commonwealth of Nations), członkiem-założycielem Stowarzyszenia Krajów Azji Południowo-Wschodniej (Association of Southeast Asian Nations, ASEAN) i sygnatariuszem wielostronnych porozumień obronnych zawartych w 1971 r. z Wielką Brytanią, Australią, Nową Zelandią i Malezją (Five Power Defence Arrangements, FPDA).
Wkrótce po uniezależnieniu od Wielkiej Brytanii i zapowiedzi wycofania z wyspy wojsk brytyjskich w Singapurze zaczęto tworzyć własne siły zbrojne (Singapore Armed Forces, SAF – Angkatan Bersenjata Singapura). Ze względu na niewielką powierzchnię terytorium kraju (około 700 km2), silne zurbanizowanie i gęste zaludnienie, w przypadku agresji nie jest możliwe utworzenie głęboko urzutowanej obrony, a działania zbrojne skutkowałyby ogromnymi stratami w ludziach i infrastrukturze. Z tego powodu doktryna obronna kraju przewiduje, że najlepszymi sposobami zapobiegania agresji są dyplomacja i odstraszanie. Podstawowym zadaniem SAF jest ochrona i obrona pokoju, niepodległości i bezpieczeństwa kraju i jego mieszkańców, a w przypadku bezpośredniej lub pośredniej agresji szybkie i zdecydowane zniszczenie sił przeciwnika. Jednym z trzech komponentów SAF – obok armii i marynarki wojennej – są Siły Powietrzne Republiki Singapuru (Republic of Singapore Air Force, RSAF – Angkatan Udara Republik Singapura). Odgrywają one decydującą rolę w systemie obrony kraju, dzięki swojej mobilności, zdolności do szybkiej reakcji, możliwościom bojowym i dużemu zasięgowi działania.
Zarys historii
Singapurskie lotnictwo wojskowe powstało 1 września 1968 r. jako Dowództwo Obrony Powietrznej Singapuru (Singapore Air Defence Command, SADC). Jeszcze w tym samym roku rozpoczęto szkolenie pierwszych pilotów. W maju następnego roku SADC otrzymało samoloty szkolne Cessna 172K, a we wrześniu śmigłowce Alouette III. 1 sierpnia 1969 r. w bazie Tengah otwarto szkołę lotniczą (Flying Training School, FTS). W październiku do służby weszły pierwsze samoloty odrzutowe – treningowe BAC Strikemaster Mk 84. Z kolei we wrześniu 1970 r. SADC otrzymało pierwsze samoloty bojowe – myśliwce Hawker Hunter. Od września 1971 r. Cessny 172K zaczęto zastępować samolotami SIAI-Marchetti SF-260MS. Do końca 1971 r. wojska brytyjskie opuściły Singapur, a SADC przejęło pełną kontrolę nad dawnymi bazami RAF Tengah, Sembawang i Changi. W 1972 r. zakupiono pierwsze samoloty transportowe Shorts SC.7-3M Skyvan. W pierwszej połowie lat 70. z zapasów US Navy odkupiono używane samoloty A-4B Skyhawk, które po modyfikacji dostały oznaczenie A-4S (wersja dwumiejscowa: TA-4S). 1 kwietnia 1975 r. SADC zostało przekształcone w samodzielny rodzaj sił zbrojnych i przemianowane na RSAF. W drugiej połowie dekady zakupiono naddźwiękowe myśliwce F-5E/F Tiger II, samoloty transportowe C-130B Hercules oraz śmigłowce Bell 212 i UH-1B/H Iroquois, które zastąpiły stare Alouette III. Do służby w RSAF przyjęto pierwsze kobiety.
W 1980 r. zakupiono kolejne transportowce C-130H, a w następnym roku dodatkowe samoloty szkolne SF-260WS. W latach 1979–1982 we Francji zakupiono używane samoloty treningowe Lockheed T-33A i nowe śmigłowce AS350B Écureuil. Począwszy od listopada 1984 r., odrzutowe Strikemastery i T-33A zaczęto zastępować włoskimi maszynami SIAI-Marchetti S-211. W 1985 r. podjęto decyzję zakupu amerykańskich myśliwców F-16A/B Fighting Falcon, żeby zastąpić wysłużone Huntery. W tym samym roku do służby weszły wielozadaniowe śmigłowce transportowe AS332M Super Puma. W 1987 r. zakupiono samoloty wczesnego wykrywania i ostrzegania Grumman E-2C Hawkeye. Pod koniec lat 80. transportowce C-130B przebudowano na latające zbiornikowce KC-130B, rozpoczęto również modernizację Skyhawków do wersji A-4SU/TA-4SU Super Skyhawk.
Pełna wersja artykułu w magazynie Lotnictwo 7/2016