TRS-15 Odra
Andrzej Modrzewski
Stacja radiolokacyjna
TRS-15 Odra
Mobilne radary średniego zasięgu pozostają ciągle w strefie zainteresowania sił zbrojnych wielu krajów. W klasycznej koncepcji budowy systemu radiolokacyjnej kontroli przestrzeni powietrznej, radary tej klasy uzupełniają luki pomiędzy strefami obserwacji stacji radiolokacyjnych dalekiego zasięgu. Ich mobilność pozwala na elastyczne kształtowanie ugrupowania, dopasowywanie do aktualnych potrzeb, a przede wszystkim – tworzenie systemów o dynamicznie zmieniającej się strukturze, przez co trudniejszych do rozpoznania i porażenia przez przeciwnika.
Współczesny Gap Filler potrafi znacznie więcej. Może pełnić funkcje radaru kontroli obszaru na polowym lotnisku, może być sensorem ostrzegania i wstępnego wykrywania dla systemów obrony przeciwlotniczej obiektów, zgrupowań wojsk czy ośrodków cywilnych. Może też zabezpieczać działania lotnictwa wojskowego oraz cywilnego na obszarze pozbawionym własnego systemu kontroli przestrzeni powietrznej. Kompromis pomiędzy wymaganiami związanymi z mobilnością, a więc ograniczone wymiary systemu antenowego oraz zasięgiem wykrywania i dokładnością wyznaczania położenia obiektów powietrznych, powoduje, że zakres częstotliwości pracy radarów tej klasy lokuje się w pasmach S i C. Pasmo L, co prawda, oferuje lepsze własności propagacyjne, niemniej wymaga anten o znacznie większych rozmiarach fizycznych. Pasma wyższe niż C borykają się z kolei z większym tłumieniem podczas propagacji w atmosferze oraz większą wrażliwością na zakłócenia meteorologiczne.
Pełna wersja artykułu w magazynie NTW 9/2010