Włoskie krążowniki lekkie typu Raimondo Montecuccoli

 

Projekt opisywanych okrętów oparty był w znacznej mierze na dotychczas  budowanych jednostkach, określanych jako „incrociatori leggeri classe  Condottieri” (krążowniki lekkie typu Condottieri), jednakże wprowadzono na nich dość znaczne zmiany w stosunku do charakterystyki wcześniejszej  szóstki. Przede wszystkim poważnie zwiększono wyporność, a co za tym idzie  również wymiary kadłuba. Wyporność standardowa miała wynosić 7524 ts, co w porównaniu do okrętów typu Cadorna stanowiło wzrost aż o 41% (wyporność  standardowa Cadorny wynosiła 5316 ts). Zgodnie z tradycją obowiązującą dla krążowników lekkich grupy typów  Condottieri, dla nowych okrętów wyznaczono nazwy Raimondo Montecuccoli i  Muzio Attendolo. Ich „dawcami” byli – Raimondo Montecuccoli (1609-1690),  generał w służbie cesarskiej w latach wojny trzydziestoletniej, który brał udział – między innymi – w walkach z Turcją (1664) i z Francją (1673-1675),  oraz Muzio Attendolo (1369-1424) – kondotier o przydomku Sforza („silny”), założyciel dynastii Sforzów.

17 października 1930 roku ministerstwo włoskiej marynarki wojennej zleciło  zespołowi biura konstrukcyjnego stoczni Ansaldo w Genui opracowanie projektu  – jak określono – okrętu „Diaz modificato”. W założeniach przewidziano  wspomniane już zwiększenie wyporności i wymiarów, pogrubienie opancerzenia  oraz konieczny dla utrzymania prędkości rzędu 37 w. wzrost mocy siłowni  głównej. Konstruktorzy włoscy dość szybko uporali się z przeprojektowaniem  dokumentacji i 18 czerwca 1931 roku podpisano zlecenie budowy. Pierwszy z  krążowników, Montecuccoli, miał zostać zbudowany w stoczni Ansaldo w  Genui-Sestri Ponente, drugi – Attendolo – w Cantieri Riuniti dell’Adriatico  (CRDA), San Marco w Trieście. Obie stocznie budowały już wcześniej  krążowniki lekkie, pierwsza trzy okręty typu Di Giussano, druga Cadornę. Koszty budowy Montecuccolego, nie licząc artylerii i urządzeń kierowania  ogniem, wyniosły 68,3 mln lirów, Attendolo był o 0,2 mln droższy.