Wypad pod Bergen

Gdy wybuchła II wojna światowa, wcielony do służby w 1908 roku Draug był od dawna odstawiony do rezerwy i cumował w Bergen. 5 września 1939 podjęto decyzję o jego reaktywacji (dotyczyła również dwóch jednostek bliźniaczych, którymi były stojące w Horten Troll i Garm) dla wzmocnienia sił strzegących neutralności Norwegii. Doprowadzenie go do stanu pozwalającego na wyjście w morze potrwało ponad miesiąc, szczególnie dużo pracy trzeba było poświęcić na wyremontowanie opalanych węglem kotłów. Warto w tym miejscu dodać, że czterokominowe, mające 578 ts wyporności pełnej okręty typu Draug napędzane były w większości przez tłokowe maszyny parowe (o mocy 7500 KM, co pozwalało na osiąganie maksymalnie 26,5 w., a ich pierwotne uzbrojenie stanowiło sześć pojedynczych armat kal. 76 mm i trzy pojedyncze wyrzutnie torped kal. 450 mm. Po przydziale do 1. Dywizjonu, podlegającego dowództwu 2. Okręgu Morskiego, Draug bazował w Haugesundzie. Tuż przed rozpoczęciem inwazji Wehrmachtu na Norwegię, 8 kwietnia 1940 roku, eskortował niemiecki frachtowiec Seattle (7369 BRT), który wracał do ojczyzny po udanym pokonaniu brytyjskiej blokady (wyruszył z Curaçao na Morzu Karaibskim). W nocy patrolował wody w pobliżu swojej bazy, gdy jego dowódca, kmdr Thore Horve, otrzymał informację o okrętach forsujących Oslofjord. Dwie godziny po ogłoszeniu alarmu bojowego zauważony na północ od cieśn. Karmsund statek nie zareagował na sygnał z Drauga, żądający zastopowania. Gdy po krótkim pościgu został zatrzymany i doprowadzony do Haugesundu, okazało się, że to niemiecki Main (7624 BRT). Zgodnie z dokumentami miał wieźć węgiel do Bergen, ale kiedy Norwegowie próbowali to sprawdzić, kapitan frachtowca odmówił otwarcia ładowni (nic dziwnego – było w nich zaopatrzenie dla oddziałów mających zdobyć Trondheim, z głównym składnikiem w postaci około 2000 min kotwicznych). W tej sytuacji zastępca Horvego, 27-letni por. Sjur N. Ostervold, zadecydował o zajęciu statku i zamknięciu jego kabiny radiowej. W tym czasie dowódca rozmawiał przez telefon z oficerem w Bergen i usłyszał, że ten jest już niemieckim jeńcem. Zaraz potem wylądował w porcie wodnopłat norweskiej marynarki, którego pilot zameldował, że wokół trwa inwazja i Stavanger został już najpewniej zdobyty. Horve postanowił najpierw doprowadzić swój pryz do brytyjskiego portu. Nie było to łatwe, Main ruszył w drogę dopiero o 09.00, po strzałach ostrzegawczych i groźbie storpedowania. Gdy torpedowiec i jego zdobycz znalazły się około 40 Mm od Haugesundu, zostały zaatakowane przez niemiecki samolot. Bomby wymierzone w statek nie były celne, ale jego kapitan nakazał natychmiastową ewakuację i zatopienie go (co nie może dziwić, zważywszy na ładunek...). Opuszczanie łodzi nie przebiegało gładko, doszło do lekkiej paniki i w rezultacie utonął jeden z członków załogi frachtowca. Gdy szalupy odbiły, Draug wystrzelił 8-10 pocisków wycelowanych w jego linię wodną, by na pewno zatonął. Z jeńcami na pokładzie (było ich 67, podczas gdy załoga Drauga liczyła 72 ludzi, stąd byli trzymani na pokładzie górnym) torpedowiec skierował się do Sullom Voe na Szetlandach i następnego dnia rano napotkał trzy brytyjskie niszczyciele. Sikh i Matabele wraz z nim zawinęły do portu i tam wysadzono na ląd Niemców. 11 kwietnia o 10.00 Draug, w eskorcie francuskiego niszczyciela Boulonnais, dotarł do Scapa Flow. 7 maja wyruszył w rejs do Portsmouth. W tamtejszej stoczni Royal Navy usunięto rufową armatę kal. 76 mm i zastąpiono ją brytyjską plot., tego samego kalibru, a na skrzydłach mostka zainstalowano pojedyncze kaemy Lewisa kal. 7,69 mm. Okręt został również wyposażony w instalację demagnetyzacyjną. Do 6 sierpnia Draug, jak już zostało wspomniane we wstępie, pełnił rolę okrętu-bazy dla dwóch norweskich ścigaczy torpedowych. Potem, do 27 października, był wykorzystywany jako jednostka strażnicza w Lowestoft. Od listopada do początku nowego roku stał w stoczni w Grimsby, gdzie poddano go przebudowie (zmieniona została konstrukcja pomostu bojowego, utracił przedni komin) i przezbrojeniu. Wykonywał następnie zadania patrolowe w pobliżu ujścia Humber i eskortował konwoje przybrzeżne.