Wzór 2010 versus ACU

Fakt wprowadzenia do wyposażenia nowych wzorów umundurowania został zauważony nawet przez media codzienne, zarówno elektroniczne, jak i prasę. Niestety, z uwagi na małą ilość miejsca, jaką przeznaczyły one na tę informację, ogólnikowe informacje na ten temat na oficjalnej stronie internetowej MON oraz zacytowane – zwykle wyrwane z szerszego kontekstu – wypowiedzi poproszonych o komentarz ekspertów, część odbiorcy informacji – w zdecydowanej większości ludzie niemający pojęcia o tym, jak powstawał i jak wygląda nowy mundur – wystawili mu krytyczną opinię. Pojawiały się głosy mówiące, że amerykański mundur ACU (Advanced Combat Uniform) jest lepszy, a nasz wygląda przy nim jak worek po ziemniakach. Przypatrzmy się zatem, jak wypadną w zestawieniu oba uniformy.

Materiał
Amerykański mundur polowy wykonywany jest obecnie w nowym wzorze maskującym Multicam wyłącznie w wersji trudnopalnej – w takiej postaci trafia on przede wszystkim do jednostek prowadzących działania bojowe, czyli do Afganistanu. Skład mieszanki, z jakiej powstała tkanina ripstop „nowego” ACU, przedstawia się następująco: 65% wiskoza (sztuczny jedwab), 25% paraaramid, 10% nylon. Wersje „zwykłe” poprzedniego modelu ACU w kamuflażu UCP (tzw. szara szmata) wykonywane były z mieszanki NYCO, czyli bawełny i nylonu w proporcjach 1/1. Były również wersje trudnopalne, wykonane z takiej samej tkaniny, jak „nowe” ACU, oznaczone kwadratowymi naszywkami na lewym mankiecie oraz klapie lewej kieszeni udowej – „nowe” ACU również je ma. Nowy mundur jest również nasączany środkami odstraszającymi owady. Polskie mundury dostarczane będą wojsku w trzech wersjach: wykonanej z tkaniny US-21, US-22/1 (obie o splocie vispstop z mieszanki bawełny z poliestrem – pierwsza o składzie 85% bawełny i 15% poliestru, a druga 50/50) oraz USP-1/1 (trudnopalna, wykonana z mieszanki poliamidu z wiskozą w stosunku 1/1).

Moim zdaniem niepotrzebnie tworzy się wersję „całoroczną” i letnią. W niskich temperaturach inny skład mieszanki i gramatura materiału dają niewiele – żołnierze i tak będą musieli stosować różnego rodzaju ocieplacze czy też ubrania ochronne (co de facto wyklucza noszenie pod nimi munduru polowego, o ile membranowe ubranie ochronne ma działać). Zdecydowanie lepszym krokiem byłoby pozostanie przy wersji munduru polowego z tkaniny o splocie ripstop i bojowego, wykonanego z tkaniny trudnopalnej. Skład mieszanki, krytykowany przez niektórych ekspertów wypowiadających się dla mediów codziennych, nie jest zły – różnica między nylonem a poliestrem sprowadza się do ceny i wytrzymałości (nylon jest droższy i bardziej wytrzymały), ale, o ile zastosowano materiały dobrej jakości, praktycznie nie ma znaczenia dla komfortu noszenia w wysokich temperaturach. Znaczenie dla niego może mieć sposób barwienia tkaniny, gdyż niektóre metody barwienia powodują, że materiał zaczyna przypominać w dotyku dyktę, a w „paroprzepuszczalności” – papę. Jeśli już jesteśmy przy barwieniu – właśnie zaprzepaszczamy okazję na wprowadzenie (praktycznie bezkosztowo, bo mundury i tak wymieniamy) nowego wzoru kamuflującego. I tak będziemy musieli w końcu to zrobić, bo Pantera jest kamuflażem przestarzałym, o ograniczonych właściwościach maskujących. Planowane jest to około roku 2018, czyli na okres, kiedy... zakończyć ma się wymiana umundurowania na nowy wzór. Jeden z „mundurowych” rozmówców mediów codziennych uzasadnił to w dość kuriozalny sposób, mówiąc że „wojsko przywiązało się już do Pantery”. Pozostaje dziękować Bogu, że wojsko nie przywiązało się do karabinków Mosina, czołgów T-34-85 i myśliwców Lim-5. Reasumując – powinniśmy mieć jeden mundur polowy w nowym kamuflażu, (dodatkowo – bojowy, trudnopalny) „do wszystkiego”, z lekkiej tkaniny o splocie ripstop, a w razie pogorszenia się pogody uzupełniać go systemem odzieży ochronnej. Którego zresztą nie mamy, ale który i tak będziemy musieli w końcu wprowadzić.