W latach 1939-1941 w 12 patrolach bojowych średniej wielkości niemiecki okręt podwodny typu VII B – U 48 – zatopił aż 51 statków handlowych o pojemności ponad 300 tys. BRT, posłał na dno okręt nawodny Royal Navy i dodatkowo uszkodził 3 statki floty brytyjskiej.
Gdy pod koniec października 1940 r. Włochy wypowiedziały wojnę Grecji, rząd Wielkiej Brytanii, który już wcześniej udzielił jej jednostronnych gwarancji bezpieczeństwa na wypadek agresji, natychmiast zaoferował napadniętemu krajowi pomoc wojskową.
Szwedzka marynarka wojenna dość szybko zainteresowała się możliwościami rozwoju konstrukcji okrętów podwodnych. Początkowo bazowano na projektach amerykańskich, włoskich i niemieckich. W artykule opiszemy jednostki projektu A4 wojennej budowy, których plany oparte były na przybrzeżnym typie U-Boota.
Kontynuując opis konstrukcji włoskich typu Littorio, tym razem skupimy się na ich biernej ochronie podwodnej, uzbrojeniu, układach kierowania ogniem (wraz z systemami obserwacji technicznej) oraz wyposażeniu dodatkowym. Przedstawimy także, jak to wszystko działało w praktyce i jak dalekie było od założeń teoretycznych projektantów.
Na przełomie lat 20. i 30. XX w. przedsiębiorstwa lotnicze zaczęły przyglądać się możliwościom skomunikowania Europy z Ameryką Północną i Południową za pomocą samolotów. Problemem był duży dystans, do pokonania którego zdecydowana większość ówczesnych maszyn miała jeszcze zbyt mały zasięg.
Nie ma obecnie na naszym globie potężniejszych zgrupowań okrętowych. Krążowniki, niszczyciele, zazwyczaj także okręty podwodne, absolutnie niezbędne jednostki wsparcia i zaopatrzenia oraz oczywiście te najważniejsze – lotniskowce, wokół których tworzone są grupy bojowe.
Osiem jednostek typu 26 (znanych również jako typ C lub City Batch 1 i Batch 2) to seria nowych, dużych, wielozadaniowych fregat rakietowych Royal Navy, budowanych w ramach programu Global Combat Ship. Jednostki przeznaczone będą głównie do walki z zagrożeniami podwodnymi (ASW – Anti-Submarine Warfare).
Artyleria nadbrzeżna była w pierwszych latach po II wojnie światowej jedynym prężnie rozwijającym się elementem morskiego rodzaju sił zbrojnych. Na jej rozbudowę nie szczędzono sił i środków, a siłą rażenia wszystkich dział wielokrotnie przewyższała możliwości ogniowe całej floty PRL.
Najbardziej oczywistym sposobem zwiększania osiągów samolotów myśliwskich było stosowanie silników o coraz większej mocy. W przypadku brytyjskiego myśliwca Supermarine Spitfire nieustanny rozwój znakomitego silnika Rolls-Royce Merlin sprawił, że samolot ten przez cały okres drugiej wojny światowej pozostawał w ścisłej światowej czołówce.
Joe Foss stał się w 1942 roku symbolem skutecznej walki z japońskim lotnictwem. W czasie kampanii na Guadalcanalu jako pierwszy lotnik wyrównał rekord 26 zwycięstw powietrznych ustanowiony dla amerykańskiego lotnictwa podczas I wojny światowej przez Edwarda Rickenbackera.
Skonstruowany w 1944 roku jednomiejscowy bombowiec nurkujący i torpedowy Douglas AD Skyraider – początkowo znany jako XBT2D-1 Dauntless II – okazał się jednym z najlepszych samolotów uderzeniowych w historii lotnictwa. Charakteryzował się dużym udźwigiem i mocną, podatną na modyfikacje konstrukcją.
Samoloty MiG-21M były pierwszą służącą w polskim lotnictwie wojskowym wersją trzeciej generacji tego słynnego myśliwca. Na przełomie 1969 i 1970 roku do 41. Pułku Lotnictwa Myśliwskiego i 1. eskadry 9. PLM dostarczono 36 egzemplarzy tych maszyn. W trakcie eksploatacji z powodu awarii i jednej katastrofy przedwcześnie spisano ze stanu 12 egz.
Samolot szturmowy Su-25, stworzony do uderzeń na kolumny czołgów NATO w Europie, wyruszył do walki z całkiem innym wrogiem i w zupełnie odmiennych warunkach. Jego debiut bojowy miał bowiem miejsce w Afganistanie. Do czasu wybuchu w 2022 roku wojny rosyjsko-ukraińskiej, konflikt ten pozostawał okresem najintensywniejszego użycia Su-25.
22 marca 1940 roku niedaleko Hanko wylądowały dwa radzieckie samoloty, DC-3 oraz SB, należące do lotnictwa Floty Bałtyckiej. Na półwyspie nie było lotniska, ale Finowie przygotowali prowizoryczne lądowisko na zamarzniętej powierzchni morza. Grubość pokrywy lodowej wynosiła ok. 80 cm, można było ją zatem wykorzystać do takich celów bez...
W pierwszych trzech częściach serii poświęconej modernizacji artylerii Wojska Polskiego opisane zostały szczegółowo sprawy związane z ujednoliceniem oraz produkcją dział wszystkich najważniejszych kalibrów wykorzystywanych w armii w latach trzydziestych. Całość tych prac stanowiła odzwierciedlenie przyjętego planu rozbudowy...
Półwysep Krymski z racji swego położenia geograficznego zapewnia kontrolę nad basenem Morza Czarnego. Rosja, która zdobyła półwysep w 1774 roku, ograniczyła jednak swoją obecność militarną do niewielu obiektów. Poważne znaczenie militarne miała w zasadzie tylko wielka baza floty w Sewastopolu.
Czołg ciężki Sd.Kfz. 181 Panzerkampfwagen VI Tiger stanowił dumę niemieckich wojsk pancernych, Panzertruppen. Dziś historia użycia bojowego tego pojazdu na polach bitew II wojny światowej urosła wręcz do rangi mitu. W rzeczywistości Tygrysy, choć groźne i budzące respekt w szeregach armii alianckich, były narzędziem walki o zgoła...
Holenderskie lotnictwo wojskowe używało w 1940 roku przede wszystkim maszyn krajowej produkcji, powstałych w zakładach Fokker. Przed wojną opracowano tam „krążownik powietrzny” Fokker T.5, jednosilnikowe myśliwce Fokker D.21 oraz dwa warianty dwusilnikowego „krążownika myśliwskiego” Fokker G.1.
W 1926 roku powstała Opera Nazionale Balilla (ONB; Narodowe Dzieło Balilla), faszystowska organizacja młodzieżowa. Balilla bazowała na wcześniej istniejących organizacjach oraz nawiązywała do tradycji Wielkiej Wojny oraz squadrismo, paramilitarnych bojówek, które zdobyły dla Mussoliniego władzę we Włoszech.
W dwudziestoleciu międzywojennym Japońska Cesarska Marynarka Wojenna była stopniowo zasilana nowymi krążownikami, budowanymi w ramach kolejnych programów rozbudowy floty. Zaliczały się one początkowo do tzw. „krążowników waszyngtońskich”, później zaś do krążowników typu A, znanych także jako krążowniki ciężkie.
