Wojska Powietrznodesantowe – WDW (Воздушно-десантные войска), jako samodzielny rodzaj wojsk w ramach rosyjskich sił zbrojnych, są oficjalnie odwodem naczelnego dowództwa Sił Zbrojnych Federacji Rosyjskiej, przygotowanego do działania samodzielnie lub w ramach grup wojsk na poszczególnych teatrach działań wojennych...
Wojska Lądowe Federacji Rosyjskiej (Сухопутные войска Российской Федерации) są najliczniejszym rodzajem sił zbrojnych - a co za tym idzie, ich modernizacja wymaga szczególnego wysiłku technicznego i finansowego. Władze rosyjskie uznają przy tym, że zakupy zupełnie nowego sprzętu dla formacji wojsk lądowych...
Rosyjska przewaga militarna nad większością państw europejskich uwidacznia się przede wszystkim nie w ilości klasycznych środków walki, ale w systematycznym utrzymywaniu i rozwijaniu potężnego arsenału rakietowych i rakietowo-odrzutowych systemów taktyczno-operacyjnych, wyposażonych...
7 października 2015 roku z czterech okrętów Morskiej Floty Wojennej Federacji Rosyjskiej (Военно-Морской Флот) wchodzących w skład Flotylli Kaspijskiej, jednej korwety projektu 1166K Dagestan i trzech małych okrętów rakietowych projektu 21631 - Grad Swjażsk, Ugłicz i Wielki Uściług, odpalono...
Wojska Rakietowe Strategicznego Przeznaczenia - Ракетные войска стратегического назначения (РВСН) - stanowią, wraz z strategicznymi siłami Marynarki Wojennej (Военно-Морской Флот) oraz bombowcami Sił Powietrzno-Kosmicznych (Воздушно-космические силы), kluczowy element czyniący...
Jeszcze w 2008 roku, na podstawie tzw. wojny pięciodniowej, Siły Zbrojne Federacji Rosyjskiej oceniano jako mało efektywne. Wojna w Gruzji stała się jednak katalizatorem szeregu reform, które w kolejnych latach znacząco zmieniły rosyjską armię.
W pierwszych dwóch dekadach lutego 1941 roku, operujące na Morzu Śródziemnym, okręty podwodne Royal Navy nie miały się czym pochwalić. Spośród sześciu jednostek typu U, które bazowały na Malcie, tylko Utmost odniósł jakiś sukces, torpedując pod Trypolisem motorowiec Manfredo Camperio (5463 BRT, został odholowany do libijskiego portu).
XF2A-1 (BuNo 0451), prototyp przyszłego Buffalo (nazwa ta została zatwierdzona dopiero 1 października 1941 roku), wykonał pierwszy lot 2 grudnia 1937 roku. W tym czasie samolot ten stanowił duży krok naprzód odnośnie wcześniejszych myśliwców pokładowych. Zastosowano w nim wiele rozwiązań sprawdzonych w poprzedniej konstrukcji Brewstera...
Referat z grudnia 1935 roku sporządzony przez dowódcę 1. pam przemawiał, co ciekawe, na niekorzyść motoryzacji armat 75 mm. Pierwszym z argumentów było lepsze dostosowanie armat tego kalibru do ciągu konnego i zbyt słaba jak na trakcję motorową budowa. Drugą sprawą była krótki rzeczywisty zasięg ognia wynikający z płaskiego tor lotu pocisku.
Na początku lat 30. w armii nowozelandzkiej (Territorial Forces) rozpoczął się proces motoryzacji. Przebiegał on bardzo powolni i objął pułki strzelców konnych (Mounted Rifle Regiment). W 1937 roku rozpoczęto organizowanie w każdym z pułków pododdziału rozpoznawczego wyposażonego w samochody oraz motocykle...
W połowie roku 1940 sytuacja Brytyjczyków na Atlantyku uległa radykalnemu pogorszeniu. Po zajęciu Francji Niemcy zdobyli dogodnie położone bazy morskie dla swoich U-Bootów i lotniska dla samolotów patrolowych dalekiego zasięgu Focke-Wulf Fw 200C Condor. W lipcu do Bordeaux-Mérignac przyleciało 12 Condorów z Kampfgeschwader 40 (KG 40).
18 grudnia 1940 roku Hitler wydał wytyczne nr 21 zawierające podstawowe założenia planu „Barbarossa”. Przewidywano w nim m.in.zdobycie Leningradu i Kronstadtu jako warunek dla kontynuowania natarcia i zajęcia Moskwy jako ważnego węzła komunikacyjnego i ośrodka produkcji zbrojeniowej. Zadanie to przewidziano dla jednej z Grup Armii...
22 czerwca włoski minister spraw zagranicznych, hrabia Galeazzo Ciano, przekazał sowieckiemu ambasadorowi deklarację wypowiedzenia wojny. Przedstawiono ją jako prewencyjną, ponieważ ZSRR miało zagrażać włoskim interesom na Morzu Śródziemnym i Bałkanach.
7 września 1934 roku samolot został przekazany do Szczełkowa i rozpoczęto próby państwowe, którymi kierował Wojewodin. Latał głównie Kokkinaki, a czasem także Łagutin. W czasie prób ujawniły się różne usterki, czyli typowe „choroby wieku dziecięcego”, m.in. źle funkcjonowało uzbrojenie.
Analiza doświadczeń II wojny światowej doprowadziła radzieckich wojskowych do konstatacji, że najbardziej uniwersalne i efektywne jako środek wsparcia wojsk lądowych były haubice. Łączyły relatywnie niewielką masę własną z prostą konstrukcją i dużą szybkostrzelnością. Miały jednak dwie słabe strony...
Jednostki będące tematem tego artykułu przez wiele lat były owiane mgłą tajemnicy. Stanowiły element przygotowań Układu Warszawskiego do wojny totalnej z użyciem broni masowego rażenia. Polskie obsługi wyrzutni przygotowywały się de facto do przyjęcia od Rosjan „głowic specjalnych” i odpalenia rakiet...
Truizmem jest stwierdzenie, że radar to oczy armii. Ten z walczących, który wcześniej spostrzega przeciwnika, zawsze zyskuje przewagę, gdyż ma czas na wypracowanie optymalnej decyzji. Zignorowali ten fakt Niemcy w lecie 1940 r. i nie skoncentrowali wysiłku na zniszczeniu brytyjskich radarów...
W drugiej połowie lat 50. ubiegłego wieku brytyjscy decydenci wojskowi rozważając scenariusze ewentualnego starcia wojsk NATO z wojskami Układu Warszawskiego zaczęli dostrzegać konieczność wprowadzenia do służby nowego typu pojazdu wsparcia logistycznego.
W okresie II wojny światowej radzieckie czołgi ciężkie IS-2 znalazły się również na wyposażeniu jednostek pancernych Wojska Polskiego. Pierwsze wozy tego typu otrzymano latem 1944 r. i znalazły się one na stanie formowanych wówczas 4. i 5. Pułku Czołgów Ciężkich, które miały wzmocnić odpowiednio 1. i 2. Armię Wojska Polskiego.
Pierwsze seryjne egzemplarze T-28 zostały przekazane do 2. samo- dzielnego pułku czołgów w Leningradzkim Okręgu Wojskowym. Ulokowanie czołgów w niewielkiej odległości od producenta było koniecznością, bowiem pojazdy te wymagały systematycznego usuwania usterek „wieku dziecięcego” i modyfikacji konstrukcji.
